44) قطعاً خدا بر مردم هیچ ستمى روا نمى دارد، بلکه این مردمند که با کر و کور ساختن خود، بر خود ستم مى کنند.

45) و روزى که خدا آنان را محشور کند در حالى که احساس مى کنند که گویى جز به اندازه ساعتى از روز در دنیا درنگ نکرده اند، و یکدیگر را مى شناسند، آن روز کسانى که دیدار خدا و قیامت را دروغ انگاشته اند خواهند دانست که زیان کرده و رهیافته نبوده اند.

46) اى پیامبر، بدان که وعده هاى ما در حقّ کفرپیشگان تحقق خواهد یافت. اگر ما بخشى از کیفرهایى را که به آنان وعده مى دهیم به تو بنمایانیم یا پیش از آن، جان تو را بستانیم، در هر صورت بازگشتشان به سوى ما و فرجامشان در اختیار ماست. علاوه بر این، خدا بر آنچه مى کنند گواه است.

47) و هر امّتى پیامبرى دارد که رسالت خود را به آنان ابلاغ مى کند، پس وقتى پیامبرشان به سویشان بیاید و پیام خود را به آنان برساند، گروهى به او ایمان مى آورند و گروهى به وى کفر مىورزند، آن گاه خدا میان آنان به عدالت داورى مى کند و مورد ستم قرار نمى گیرند.

48) و مشرکان به تمسخر ]از تو و پیروانت[ مى پرسند: اگر راست مى گویید، این وعده عذاب کى تحقق مى یابد ؟

49) بگو: من قدرت ندارم نه زیانى را از خود دور سازم و نه سودى را به سوى خود جلب کنم، مگر آنچه را که خدا بخواهد و مرا بر آن توانا سازد، لذا نمى توانم عذابى بر شما فرود آورم، اما بدانید که هر امّتى مهلتى دارد که هرگاه مهلتشان به پایان رسد، نه لحظه اى از آن باز مى مانند و نه لحظه اى پیش مى افتند.

50) بگو: به من خبر دهید، اگر عذاب الهى در شبى یا روزى بر شما در رسد که هرگز از شما بازداشته نمى شود، گناه پیشگان خواهانِ شتاب در چه بخشى از آنند ؟

51) وانگهى، آیا هنگامى که عذاب دررسید، به قرآن ایمان مى آورید ؟ آیا اکنون ایمان مى آورید تا عذاب از شما برداشته شود، در حالى که پیش از آن مى خواستید هرچه زودتر به سراغتان آید ؟

52) آن گاه پس از پایان مهلت هر امّتى، به کسانى که ستمکار بوده اند گفته مى شود: بچشید عذاب جاودانه را، آیا جز به گناهانى که دست آورد خودتان است سزا داده مى شوید ؟

53) از تو مى پرسند که آیا این عذاب موعود حق است ؟ بگو: آرى، به پروردگارم سوگند که قطعاً آن حق است و شما نمى توانید آن را از خود باز دارید و از آن بگریزید.