48) و آنچه پیش تر در دنیا مى خواندند، از دیدشان پنهان مى شود و درمى یابند که از عذاب قیامت هیچ گریزگاهى ندارند.

49) انسان از خواستنِ خوبى ها خسته نمى شود، و اگر شرّى به او رسد بسیار مأیوس و ناامید مى گردد.

50) و قطعاً اگر پس از رنجى که به او رسیده است، از جانب خود رحمتى به او بچشانیم، خواهد گفت: این از آنِ من است و خود اختیار آن دارم و گمان نمى برم که قیامت برپا شود و محاسبه اى در کار باشد، و اگر به سوى پروردگارم بازگردانده شوم حتماً در پیشگاه او فرجامى نیکوتر خواهم داشت. ولى ما قطعاً کسانى را که کافر شده اند، به حقیقت آنچه کرده اند آگاه خواهیم ساخت و از عذابى سخت به آنان خواهیم چشانید.

51) و چون به انسان نعمت بخشیم، از ما روى برمى تابد و خود را به کنارى مى کشد و تکبّر مىورزد، و چون شرّى به او رسد به دعا روى مى آورد و براى برطرف شدن آن ما را بسیار مى خواند.

52) بگو: به من خبر دهید، اگر این قرآن از نزد خدا آمده باشد، آن گاه شما به آن کافر شوید، کیست گمراه تر از آن کسى که از در مخالفت با آن درآید، آن هم مخالفتى که نشانى از وفاق در آن نیست ؟

53) به زودى به مشرکان مکّه و پیروانشان آیات خود را که در اطراف جهان و درباره خودشان پدید مى آید نشان خواهیم داد، تا برایشان آشکار شود که قرآن حق است و توحید که فراخوان قرآن است نیز حق است. آیا چیره بودن پروردگارت بر هر چیز و نیازمندى آنها به او و در نتیجه آشکار بودن او براى همه پدیده ها، در اثبات یگانگى او کفایت نمى کند ؟

54) آگاه باشید که آنان در لقاى پروردگارشان تردید دارند. آگاه باشید که او بر هر چیزى احاطه دارد.