55) این مردم، گویى با کفر ورزیدن خود عذاب الهى را مى طلبند، زیرا هنگامى که هدایت برایشان آمد، چیزى آنان را از ایمان آوردن و طلب آمرزش از پروردگارشان باز نداشت جز این که درخورِ آن گردند که سنّتى که درباره گذشتگان اجرا شد و آنان را نابود ساخت درباره اینان نیز اجرا شود، یا عذاب رویارویشان بیاید و با مشاهده آن به ایمان ناگزیر شوند.

56) اى پیامبر، مبادا کفر کافران تو را اندوهگین کند، زیرا ما پیامبران را جز بشارت دهنده و اخطارکننده نفرستاده ایم، و کسانى که کافر شده اند به وسیله باطل به جدال مى پردازند تا حق را بدان پایمال کنند، و آنان آیات من و آنچه را که بدان بیم داده شده اند به مسخره گرفته اند.

57) و کیست ستمکارتر از آن کس که آیات پروردگارش به او یادآورى شده و از آنها روى برتافته و این دستاورد را که پیش فرستاده فراموش کرده است ؟ ما بر دل هاى آنان چندین پوشش گذاشته ایم تا حقیقت را به اندیشه خود درنیابند، و در گوش هایشان سنگینى نهاده ایم تا سخن حق را چنان که باید نشنوند. از این رو، اگر آنان را به هدایت فراخوانى، هرگز هدایت نخواهند شد.

58) و پروردگار تو بسیار آمرزنده و صاحب رحمت است، لذا در عذابشان شتاب نمى کند. اگر به سزاى آنچه فراهم آورده اند، آنان را مؤاخذه مى کرد، قطعاً عذاب را هر چه زودتر بر سرشان فرود مى آورد. آنان تصور نکنند که براى همیشه رهایى یافته اند، بلکه براى عذابشان موعدى است که در برابر آن هرگز پناهگاهى نخواهند یافت.

59) و این شهرهاست که چون مردمش ستم کردند، آنها را هلاک کردیم، ولى در هلاکتشان شتاب نکردیم بلکه براى آن موعدى مقرّر داشتیم.

60) و یاد کن زمانى را که موسى به جوانى که پیوسته همراهش بود گفت: همچنان خواهم رفت تا به محل برخورد آن دو دریا برسم یا زمانى دراز راه پویم.

61) پس به راه خود ادامه دادند تا وقتى که به محل برخورد آن دو دریا رسیدند و بر صخره اى آرمیدند، از ماهى خود که آن را در کنارى نهاده بودند غافل شدند و ماهى راه خود را در دریا که همچون جاده اى بود در پیش گرفت و رفت.