56) آنان به خدا سوگند مى خورند که از شما مؤمنانند، در حالى که ایمان ندارند و از شما نیستند، بلکه مردمى هستند که مى ترسند و پریشان خاطرند.

57) اگر پناهگاه یا نهانگاه هایى یا راهى باریک براى گریز بجویند، ]از شما[ روى برتافته شتابان به سوى آن مى روند و هیچ چیز آنان را باز نمى گرداند.

58) برخى از این منافقان کسانى اند که ]از روى خودخواهى[ درباره تقسیم صدقات بر تو ایراد مى گیرند. پس اگر از صدقات به آنان داده شود راضى مى شوند، و اگر از آن به ایشان داده نشود ناگهان به خشم مى آیند.

59) اى کاش آنچه را خدا به آنان داد و پیامبرش به آنان پرداخت با رضایت مى گرفتند و مى گفتند: خدا ما را بس است، ما امید آن داریم که خدا از فضل خود به ما دهد و پیامبرش نیز به فرمان او به ما عطا کند، چرا که ما به فضل خدا دل بسته ایم.

60) بر همه مسلمانان روا نیست که از زکات واجب بهره مند شوند تا اگر به عدّه اى داده نشد شکایت کنند، زکات تنها به مستمندان و درماندگان و عاملانِ گمارده شده بر آن و مخالفانى که با هدف گرایش به اسلام یا یارى دادن مسلمانان از آنان دلجویى مى شود اختصاص دارد، و نیز در راه آزادى بردگان و پرداخت وامِ کسانى که از پرداخت آن ناتوانند و در راه خدا و ]تأمین توشه و مرکب[ مسافرى که در راه مانده است هزینه مى شود. این موارد هشتگانه براى مصرف زکات از جانب خدا مقرّر شده و قابل تغییر نیست، و خدا دانا و کارهایش همه از روى حکمت است.

61) و برخى از منافقان کسانى اند که پیامبر را آزار مى دهند و مى گویند: او گوش است و به آنچه به وى مى گویند گوش فرا مى دهد. بگو: گوش فرا دادن او به سخن شما و این که شما را راستگو مى داند براى شما بهتر است. آنچه را خدا مى گوید باور مى کند و آنچه را مؤمنان مى گویند، به سود آنان مى پذیرد و آنان را در سخنانشان دروغگو نمى شمرد و براى کسانى از شما مسلمانان که حقیقتاً ایمان آورده اند مایه رحمت است، و کسانى که پیامبر خدا را آزار مى رسانند براى آنان عذابى دردناک خواهد بود.