53) و از رحمت خویش برادرش هارون را که به پیامبرى برگزیدیم، به او عطا کردیم.

54) و در این کتاب ( قرآن ) اسماعیل را یاد کن، که او به وعده خود سخت وفادار و فرستاده خدا، و پیامبر بود.

55) و کسان خود را همواره به نماز و زکات فرمان مى داد و نزد پروردگارش پسندیده بود.

56) و در این کتاب ( قرآن ) ادریس را یاد کن، که او بسیار راستگو و پیامبر بود.

57) و ما او را به مقامى بلند بالا بردیم.

58) این بلندمرتبگان که خدا آنان را از نعمت برخوردار ساخته بود ـ چه پیامبرانى که از نسل آدم و از نسل کسانى که آنان را با نوح بر کشتى نشاندیم و از نسل ابراهیم و اسرائیل بودند، و چه آنان که از پیامبران نبودند ولى آنان را هدایت کردیم و برگزیدیم ـ همه آنان هنگامى که آیات خداى رحمان بر آنان تلاوت مى شد، سجده کنان و گریان بر زمین مى افتادند.

59) آن گاه پس از آنان مردمى ناشایسته به جاى ایشان آمدند که نماز را تباه ساختند واز خواهش هاى نفسانى پیروى کردند، و به زودى گمراهى خود را خواهند دید.

60) مگر کسانى که توبه کردند و ایمان آوردند و کار شایسته انجام دادند، که آنان به بهشت درمى آیند و هیچ ستمى بر آنان نخواهد رفت.

61) آنان به بوستان هایى جاودان که خداى رحمان آنها را به بندگان خود وعده داده و از درک آنان نهان است درمى آیند، و به یقین وعده او انجام شدنى است.

62) در آن جا هیچ سخن بیهوده اى نمى شنوند; فقط سخنى که از سلامت و عافیت حکایت دارد به گوششان مى رسد، و در آن جا هر بامداد و عصرگاه رزق خود را خواهند داشت.

63) این همان بهشتى است که آن را به هر کس از بندگانمان که تقواپیشه است به میراث مى دهیم.

64) و ما فرشتگان براى رساندن وحى جز به فرمان پروردگار تو ـ اى پیامبر ـ فرود نمى آییم، زیرا اعمال و آثار ما که پیش روى ماست، و اسباب و عللى که ما براساس آنها وجود یافته ایم، و وجود ما که میان این دو مرحله است همه از آنِ اوست و او از هر جهت بر ما احاطه دارد، و پروردگارت هرگز فراموشکار نبوده است; پس اگر مى بینى ما در آوردن وحى تأخیر کرده ایم این برخاسته از مشیت خداست نه از روى غفلت و فراموشى او.