5) هر نخل سرسبز و خرّمى را که شما مؤمنان به هنگام محاصره دژهایشان بریدید یا آن را بر ساقه اش بر جاى نهادید ، به اذن خدا بود . او به شما چنین رخصتى داد تا اهداف خود را عملى کند و آن فاسقان را خوار و ذلیل گرداند .

6) و آن اموالى را که خداوند از بنى نضیر به پیامبرش باز گردانید و در اختیار او نهاد ، شما بر آنها اسب و شترى نتاختید تا در آنها حقى داشته باشید ، ولى خدا پیامبرانش را بر هر که بخواهد چیره مى کند ، و او پیامبر را بر بنى نضیر پیروز ساخت تا اموالشان به او اختصاص یابد ، و خدا بر هر کارى تواناست .

7) آنچه خدا از اموالِ مردم آن آبادى ها ، بدون پیکار مجاهدان ، به پیامبرش بازگردانید ، سهمى از آن به خدا اختصاص دارد که باید در راه او هزینه شود ، و سهمى از آن براى پیامبر و سهمى براى خویشاوندان او و یتیمان و مستمندان و در راه ماندگان است . این تقسیم بدان جهت است که این اموال میان توانگرانِ شما دست به دست نگردد . آنچه را که رسول خدا به شما پرداخت آن را بگیرید و آنچه شما را از آن بازداشت از آن دست بدارید و از خدا پروا کنید و با پیامبر او مخالفت نکنید که خدا سخت کیفر است .

8) سهم خدا که باید در راه او هزینه شود از آنِ مهاجرانِ تهیدستى است که از خانه ها و اموالشان بیرون رانده شده و به مدینه هجرت کردند و اینک در جستوجوى رزقى از جانب خدا و در پى خشنودى او هستند و خدا و پیامبرش را با جان و دل یارى مى کنند . اینانند راستگویان .

9) و نیز از آنِ انصار تهیدستى است که پیش از آمدنِ مهاجران به مدینه ، آن شهر را به صورت مرکزى دینى که مؤمنان بتوانند در آن سکونت کنند درآوردند و ایمان را چنان بنا نهادند که مؤمنان بتوانند به مقتضاى ایمانشان عمل کنند . آنان کسانى را که از مکّه هجرت کرده و به دیار آنان روى آورده اند دوست مى دارند و از آنچه به مهاجران داده شده است در خود احساس نیاز نمى کنند تا از بهره مندى آنان از غنایم و محرومیت خود اندوهگین شوند ، بلکه در استفاده از اموالشان ، مهاجران را بر خود مقدم مى دارند ، گرچه خودشان سخت نیازمند باشند . و هر کس از بخل و آز نفس خود مصون بماند و از بخشش اموال خود و از این که مالى در اختیار دیگران نهاده شود ، دلتنگ نشود ، آنانند سعادتمندان .