53) مى گفت: آیا وقتى مردیم و خاک گشتیم و استخوان هایى ] پوسیده [ شدیم، به راستى زنده مى شویم و سزا مى بینیم ؟!

54) سپس آن مرد بهشتى به یاران خود مى گوید: آیا شما ] هم [ به دوزخ سر مى کشید تا همنشین مرا ببینید و فرجامش را بنگرید ؟

55) پس او به آتش سر مى کشد و همنشینش را در میانه دوزخ مى بیند.

56) به او مى گوید: به خدا سوگند، نزدیک بود مرا به دوزخ افکنى و به هلاکتم اندازى.

57) و اگر نعمت هدایت و توفیق پروردگارم نبود، قطعاً من نیز از کسانى بودم که براى عذاب احضار مى شدم.

58) آن گاه آن مرد بهشتى روى به یاران خود مى کند و با شادى بسیار مى گوید: اى یاران، آیا ما دیگر نخواهیم مُرد ؟

59) آیا جز همان مرگ نخستینمان، مردنِ دیگرى نخواهیم داشت ؟ آیا ما گرفتار عذاب نمى شویم ؟

60) آرى، ما جاودانه ایم و رنجى نخواهیم دید. به راستى این همان رستگارى و سعادت بزرگ است.

61) پس اهل عمل باید در دنیا براى دستیابى به چنین پاداشى بکوشند.

62) آیا آن روزى نیکوى بهشتیان، براى پذیرایى خوب است یا درخت زقّوم که براى دوزخیان آماده شده است ؟

63) به یقین، ما آن درخت را رنج و عذابى براى ستمکاران قرار دادیم.

64) همانا زقّوم، درختى است که در قعر دوزخ مى روید.

65) خوشه اش از نهایت زشتى، گویى سرهاى شیاطین است.

66) آن ستمکارانِ دوزخى سخت گرسنه اند و قطعاً از آن خواهند خورد و شکم هاى خود را از آن پر خواهند کرد. (6

67) سپس براى آنان علاوه بر خوراک زقّوم آب جوشانى است که با آنچه خورده اند آمیخته مى گردد.

68) پس از نوشیدن آب جوشان، قطعاً به سوى دوزخ باز خواهند گشت.

69) این کیفرها از آن روست که آنان پدرانشان را گمراه یافتند،

70) ولى در پیروى از ایشان درنگ نکردند و شتابان در پى آنان رفتند.

71) به یقین پیش از آنها بیشتر پیشینیان نیز گمراه شدند.

72) و به راستى ما در میان مردمانِ نخستین، پیامبرانى فرستادیم تا هشدارشان دهند.

73) پس بنگر فرجام هشدار داده شدگان چگونه شد; همگان به عذاب الهى گرفتار شدند و هلاک گشتند.

74) فقط آنان که بندگى خدا کردند و براى او خالص شدند و دل به غیر او نبستند، نجات یافتند.

75) و همانا نوح ما را ندا داد و در برابر قوم ستم پیشه اش از ما یارى طلبید و ما خواسته او را اجابت کردیم و نیک اجابت کننده ایم.

76) ما آنان را به طوفان گرفتار ساختیم و نوح و کسانش ] خانواده و مؤمنان قومش [ را از آن اندوه بزرگ رهانیدیم.