57) بگو: من براى رساندن پیام آسمانى خود هیچ مزدى از شما نمى خواهم، جز این که کسى بخواهد راهى به سوى پروردگارش برگیرد. آرى، مزد من همین است که شما هدایت شوید.

58) و بر آن خداى زنده که نمى میرد توکّل کن و او را همراه با ستایش وى، از ناتوانى و بى دانشى و دیگر کاستى ها منزّه شمار، و همین بس که او به گناهان بندگانش آگاه است.

59) بر آن کسى توکل نما که آسمان ها و زمین و آنچه را که میان آن دو هست، در شش مرحله آفرید; سپس بر عرش فرمانروایى عالم استیلا یافت. اوست خداوند رحمان. پس به او روى بیاور، و از وى که آگاه است بپرس، که از هرچه خبر دهد حقیقت همان است.

60) و هنگامى که به کافران گفته شود: خداوند رحمان را سجده کنید، مى گویند: و رحمان چیست ؟ آیا چیزى را سجده کنیم که تو ما را به سجده براى آن فرمان مى دهى ؟ آنان نه تنها به این دعوت پاسخ نمى دهند، بلکه این دعوت بر گریزشان مى افزاید.

61) پر خیر و برکت است آن خدایى که منازلى را در آسمان براى خورشید و ماه مقرّر کرد و چراغى فروزان و ماهى تابان در آن پدید آورد.

62) اوست آن که شب و روز را در پى یکدیگر آورده است براى کسى که بخواهد با بازگشت به فطرت خویش معارف الهى را دریابد یا با پرستش خدا و انجام کارهاى شایسته او را سپاسگزارى کند.

63) بندگان واقعى خداى رحمان کسانى اند که روى زمین با خشوع گام برمى دارند ( در معاشرت با مردم فروتنى مى کنند و در برابر خدا خاضعند ) و هنگامى که نادانان با سخنى جاهلانه آنان را خطاب مى کنند، در پاسخ، سخنى مسالمت آمیز بر زبان مى آورند.

64) آنان کسانى اند که شب را در عبادت خدا به سر مى برند; گاه سر به سجده پروردگار دارند و گاه در برابر او به پا ایستاده اند.

65) و کسانى اند که مى گویند: پروردگارا، عذاب دوزخ را از ما بگردان که عذاب آن شکنجه اى دائمى و پیوسته است.

66) به یقین، دوزخ بد جایگاه و بد اقامتگاهى است.

67) و کسانى اند که چون مالى را هزینه کنند ـ چه براى خود و چه براى دیگران ـ نه اسراف مى کنند و نه تنگ مى گیرند، بلکه هزینه کردن آنان در حد اعتدال و میان این دو حالت است.