64) خداوند کافران را از رحمت خود دور ساخته و براى آنان آتشى فروزان آماده کرده است.

65) براى همیشه در آن ماندگارند، در حالى که نه سرپرستى مى یابند که نجاتشان را برعهده گیرد، و نه یاورى که در رهایى از آتش به آنان کمک کند.

66) آن روز که صورت هایشان در آتش زیر و رو مى شود، مى گویند: اى کاش خدا را فرمان مى بردیم و از پیامبرش اطاعت مى کردیم.

67) و خواهند گفت: پروردگارا، ما از سران و کهنسالان خود پیروى کردیم و آنان ما را از راه راست به گمراهى کشاندند.

68) پروردگارا، آنان را از این عذاب، دو چندان ده، چرا که هم خود گمراه بودند و هم ما را به بیراهه بردند، و آنان را لعنت کن، لعنتى بزرگ، که ذرّه اى از رحمت تو نصیبشان نشود.

69) اى کسانى که ایمان آورده اید، پیامبرتان را با سخنانى که شایسته مقام نبوت نیست آزار ندهید و مانند آن کسانى از بنى اسرائیل نباشید که موسى را با تهمت و افترا آزار رساندند و خدا او را تبرئه کرد و ساحتش را از آنچه گفتند پاک ساخت، و او نزد خدا آبرومند بود.

70) اى کسانى که ایمان آورده اید، از خدا پروا کنید و سخن راست و استوار گویید، و از بیهوده گویى و سخنان فسادانگیز بپرهیزید.

71) اگر چنین باشید، خداوند اعمال و رفتار شما را براى شما به صلاح مى آورد و براى شما گناهانتان را مى بخشد. و هر کس از خدا و پیامبرش فرمان برد، قطعاً به سعادتى بزرگ نایل شده است.

72) به راستى ما امانت خود را بر آسمان ها و زمین و کوه ها عرضه کردیم، ولى آنها سرباز زدند و از این که آن بار سنگین را برگیرند، امتناع کردند و از آن هراسناک شدند، اما انسان آن را برعهده گرفت، چرا که او ستمکار و نادان بود.

73) فرجامِ برعهده گرفتن این امانت آن است که خداوند مردان و زنان منافق و مردان و زنان مشرک را عذاب مى کند و با افاضه رحمت بر مردان و زنان مؤمن به آنان روى مى آورد، چرا که خداوند بسیار آمرزنده و مهربان است.