2) این قرآن کتابى گرانقدر است که به سوى تو فرو فرستاده شده است، پس مبادا از ناحیه آن در سینه ات تنگى و فشارى باشد. خدا آن را فروفرستاده تا مردم را به وسیله آن هشدار دهى و براى مؤمنان مایه یادآورى باشد و مقام پروردگارشان را به آنان بشناساند.

3) اى مردم، از آنچه از جانب پروردگارتان به سوى شما فروفرستاده شده است پیروى کنید و تحت ولایت و سرپرستى او درآیید و از غیر او پیروى نکنید که سرپرست شما مى گردند. چه اندک درمى یابید که پروردگار شما خداى یکتاست.

4) و چه بسیار شهرهایى که آنها را تباه ساختیم و چنان بود که عذاب ما شب هنگام یا نیمروز در حالى که به خواب فرو رفته بودند، به سراغشان آمد.

5) پس هنگامى که عذاب ما به آنان رسید، سخنشان جز این نبود که گفتند: به یقین ما ستمکار بودیم.

6) پس قطعاً از مردمى که پیامبران به سوى آنان فرستاده شدند، مى پرسیم که آیا ایمان آوردند و کارهاى شایسته کردند، و از پیامبران نیز که به سوى آنان به رسالت آمدند خواهیم پرسید. که آیا پیام خدا را ابلاغ نمودند

7) آنگاه قطعاً از روى علم، آنچه را که بر پیامبران و امّت هایشان گذشته است براى آنان حکایت مى کنیم، و ما هیچ گاه غایب نبوده ایم، بلکه شاهد اعمال و گفتار آنان بوده ایم.

8) آن روز که قیامت برپا شود و زمان حساب فرارسد، حق تنها وسیله سنجش است، پس هر کس وزنه هاى اعمالش سنگین باشد آنان سعادتمندند.

9) و هر کس وزنه هاى اعمالش سبک باشد، آنان کسانى اند که خود را زیانمند کرده اند، چرا که از روى ستم آیات ما را انکار نموده اند.

10) و همانا ما شما را در زمین سکونت دادیم، و براى شما در آن اسباب زندگى نهادیم. شما اندک سپاسگزارى مى کنید.

11) و همانا ما شما را آفریدیم، سپس شما را صورتگرى کردیم، آن گاه به فرشتگان گفتیم: براى آدم سجده کنید. پس همه سجده کردند، جز ابلیس که از سجده کنندگان نبود.