71) و اگر خواستند به تو خیانت کنند و بار دیگر آتش جنگ را بر ضدّ تو شعلهور سازند، خدا تو را بر آنان پیروز خواهد ساخت، چرا که آنان پیش تر نیز به سبب کفرشان، به خدا خیانت کردند و خدا تو را بر آنان چیره ساخت، و خدا به خیانت آنان داناست و براساس حکمتش، تو را بر آنان چیره مى سازد.

72) کسانى که ایمان آورده و به مدینه هجرت نموده و با مال و جانشان در راه خدا جهاد کرده اند، و کسانى که پیامبر و مؤمنان را در مدینه جاى داده و خدا و رسولش را یارى نموده اند، اینان بر یکدیگر ولایت دارند، و کسانى که ایمان آورده ولى هجرت نکرده اند، از ولایت آنان چیزى بر شما مقرّر نیست، تا آن که هجرت کنند، مگر ولایت یارى رسانى که اگر از شما در امر دین کمک خواستند بر شماست که آنان را یارى دهید، مگر این که بر ضدّ قومى باشد که میان شما و آنان پیمانى ]مبنى بر عدم تعرّض[ منعقد شده است، و خدا به آنچه مى کنید بیناست.

73) کسانى که کفر ورزیده اند ولىّ یکدیگرند و خدا میان شما و آنان ولایتى مقرّر نکرده است. اگر قانون ولایت را که میان شما مؤمنان مقرّر شده است به کار نبندید و یا پیوند ولایت با کافران داشته باشید، در زمین فتنه و فسادى بزرگ روى خواهد داد.

74) و کسانى که ایمان آورده و هجرت نموده و در راه خدا جهاد کرده اند، و آنان که به پیامبر و مهاجران جاى داده و خدا و رسولش را یارى کرده اند، اینان همان مؤمنان راستین اند که برایشان آمرزش و رزقى ارجمند است که در بهشت نصیبشان خواهد شد.

75) و کسانى که پس از این ایمان بیاورند و هجرت نمایند و همراه شما جهاد کنند، از شما خواهند بود و پیوند ولایت میان شما و آنان برقرار مى گردد، و خویشاوندان در ارث بردن از یکدیگر بر دیگران مقدّم اند و این حکم در کتاب خدا ثبت شده است. بنابراین، از این پس هجرت و اخوّت ایمانى سبب ارث نخواهد بود. به یقین، خداوند به هر چیزى داناست.