74) منافقان به خدا سوگند مى خورند که سخنى کفرآمیز نگفته اند، در صورتى که حتماً آن را گفته و به طور جدّى هم گفته اند و بدین سبب پس از آن که اسلام آورده بودند کافر شدند و در گردنه راه تبوک آهنگ جان پیامبر را کردند و بدین کار دست نیافتند، و علّت خشمشان بر پیامبر چیزى جز این نبود که خداوند آنان را به فضل خویش توانگر کرد و پیامبرش نیز به وسیله غنایم جنگى بى نیازشان ساخت. پس اگر توبه کنند براى آنان بهتر است، چرا که توبه آنان آمرزش گناهان و ورود به بهشت را به دنبال خواهد داشت، و اگر از توبه رویگردان شوند، خداوند در دنیا و آخرت به عذابى دردناک عذابشان خواهد کرد و در روى زمین هیچ سرپرست و یاورى که آنان را از عذاب رهایى دهد، نخواهند داشت.

75) برخى از منافقان کسانى اند که با خدا پیمان بستند که اگر از فضل خود به ما ثروتى عطا کند قطعاً صدقه خواهیم داد و از کسانى خواهیم شد که کارهاى شایسته انجام مى دهند.

76) پس هنگامى که خداوند از فضل خود به آنان بخشید، بدان بخل ورزیدند و ]به پیمانشان[ پشت کردند و روى برتافتند.

77) سپس این بخل در دل هایشان نفاقى بر جاى نهاد که تا روزى که مرگ را دیدار کنند از آنان جدا نخواهد شد. این بدان سبب بود که وعده اى را که به خدا دادند وفا نکردند و همواره دروغ مى گفتند.

78) آیا ندانسته اند که خداوند کارها و سخنان پنهانى آنان را مى داند و خداوند از همه نهان ها به خوبى آگاه است ؟

79) کسانى که به مؤمنان توانگرى که از روى رغبت صدقه مى دهند طعنه مى زنند و نیز بر کسانى از اهل ایمان که چیزى براى پرداخت صدقه نمى یابند مگر آن که آخرین تلاش خود را به کار بندند، خرده مى گیرند، و هر دو گروه را به خاطر پرداخت صدقه مسخره مى کنند، خدا آنان را به مسخره خواهد گرفت و براى آنان عذابى دردناک خواهد بود.