75) و بدین سان به ابراهیم ملکوت آسمان ها و زمین ( وجود ربطى آنها به خدا ) را نشان دادیم تا حقایقى را دریابد و از کسانى باشد که به آیات ما یقین دارند.

76) از این رو هنگامى که تاریکى شب او را فراگرفت و ستاره اى را دید، گفت: این پروردگار و مالک من است که تدبیر امور مى کند، اما چون غروب کرد گفت: غروب کنندگان را دوست ندارم، چرا که آنها درخور تدبیر نیستند.

77) آن گاه ماه در پى آن برآمد و هنگامى که ماه را دید طلوع مى کند گفت: این پروردگار و مالک من است و تدبیر امور در اختیار اوست، اما وقتى آن هم غروب کرد گفت: اگر آن کس که حقیقتاً پروردگار من است مرا راه ننماید بى گمان در زمره مردم گمراه خواهم بود.

78) پس از آن خورشید از افق برآمد و چون خورشید را در حال طلوع دید گفت: این پروردگار من است این از همه بزرگ تر است، اما همین که خورشید نیز غروب کرد گفت: اى مردم، من از شرک ورزیدن شما و از آنچه شریک خدا شمرده اید دور و برکنارم.

79) بى تردید، من به کسى روى کردم که آسمان ها و زمین را پدید آورده است و من به غیر او تمایل نخواهم یافت و از مشرکان نخواهم بود.

80) و قومش با او بر سر این که تدبیر امور در اختیار خدایان آنهاست به محاجه پرداختند و او را از گزند بت ها بیم دادند. ابراهیم گفت: آیا با من درباره پروردگارى خدا محاجّه مى کنید در حالى که او مرا به سوى خود هدایت کرده است ؟ و من از آنچه شما شریک او مى پندارید بیم ندارم تا به پرستش آن ناگزیر باشم، مگر این که پروردگارم ترس از آن را براى من بخواهد. علم پروردگارم همه چیز را فرا گرفته است، آیا درنمى یابید و متذکّر نمى شوید ؟

81) چگونه من از آنچه شریک خدا مى پندارید بترسم در حالى که شما نمى ترسید از این که چیزهایى را شریک خدا قرار داده اید که او هیچ حجّتى بر خدایى آنها بر شما فرو نفرستاده است ؟ با این وصف، اگر اهل دانشید کدام یک از ما دو گروه به ایمنى سزاوارتر است ؟