78) به یقین، پروردگار تو با حکم خود میان بنى اسرائیل داورى خواهد کرد، و اوست آن مقتدر دانا که در اراده خود مغلوب نمى شود و در حکمش خطا نمى کند.

79) پس بر خدا توکّل کن و کار مشرکان و کافران بنى اسرائیل را به او واگذار و بدان که تو قطعاً بر حقّى آشکار قرار دارى.

80) آرى، کارشان را به خدا واگذار، زیرا آنان مردگانند و تو نمى توانى سخن خود را به مردگان بشنوانى و آنان را هدایت کنى. آنان کرانى هستند که تو از شنواندن و رساندن دعوتت به آنان ناتوانى، به ویژه آن گاه که از تو روى برمى تابند و پشت مى کنند و گر نه امکان داشت که با اشاره سخن خود را به آنان بفهمانى و هدایتشان کنى.

81) اى پیامبر. اینان کورند و به بیراهه مى روند، و تو نمى توانى کوران را راه بنمایى و آنان را از گمراهى باز دارى; تو فقط مى توانى سخنت را به کسانى بشنوانى و آنان را هدایت کنى که در آیات ما ـ که همه بیانگر توحید است ـ بیندیشند و تصدیق کنند. اینانند که در برابر ما تسلیم مى شوند و ایمان مى آورند.

82) و هنگامى که بر کافران زمانِ آن فرا رسد که آیتى خارق العاده به آنان ارائه شود تا آنان را به اعتراف به حق وادار کند، جنبنده اى را که با آنان سخن خواهد گفت، از زمین براى آنان پدید مى آوریم; زیرا در آن هنگام مردم بر اثر از کف نهادن استعداد ایمان به نشانه هاى روشن ما یقین نمى کنند.

83) و یاد کن روزى را که از هر امّتى، گروهى از کسانى را که آیات ما را دروغ انگاشتند بر مى انگیزیم و برانگیخته شدگان از این که پراکنده شوند بازداشته مى شوند تا همه آنان یکجا گردآورى شوند.

84) تا چون در جایگاهى که با آنان سخن گفته مى شود حاضر شوند، خدا به آنان مى گوید: آیا نشانه ها و آیات مرا دروغ انگاشتید و با بى توجهى در آنها اندیشه نکردید و آنها را ندانستید ؟ شما جز تکذیب آیات من چه مى کردید ؟

85) و چون با تکذیب آیات خدا بر خود ستم روا داشتند، این سخن که خدا ستمکاران را هدایت نمى کند، در مورد آنان به وقوع پیوست; از این رو آنان دیگر عذرى براى خود نمى یابند و هیچ سخنى نمى گویند.

86) آیا ندیده اند که ما شب را پدید آورده ایم تا در آن آرامش بیابند، و روز را روشن قرار داده ایم تا در پرتو آن آیات الهى را بنگرند ؟ به راستى در این امور براى مردمى که ایمان دارند نشانه هایى بر یکتایى خدا هست.

87) و روزى که در صور دمیده شود، پس با نخستین نفخه، هر که در آسمان ها و هر که در زمین است به وحشت افتد و بمیرد، مگر آن کس که خدا بخواهد، و با نفخه دوم همگان ـ چه آنان که از دَهشت مرده و چه آنان که استثنا شده اند ـ به حضور خدا آیند.

88) تو این کوه ها را که اینک بى حرکت مى پندارى آن روز که در صور دمیده شود خواهى دید که بسان ابرها به حرکت در مى آیند و این جهان فرو مى ریزد و با فرو ریختنش آخرت برپا مى شود و هستى به کمال مى رسد، زیرا خدا آن را ساخته است; همو که هر چیزى را استوار و متقن پدید آورده است. به یقین، او در آن روز به جزئیات آنچه شما مى کردید آگاه است.