79) قارون غرق در زینت و زیور خود در میان قومش حضور یافت. کسانى که خواهان زندگانى دنیا بودند و از آخرت و پاداش هاى آن بى خبر بودند، گفتند: اى کاش ما نیز مانند آنچه به قارون داده شده است مى داشتیم; راستى او از خوشبختى بهره اى فراوان دارد.

80) و کسانى که از دانش برخوردار شده بودند، به جاهلان گفتند: واى بر شما; پاداش الهى براى کسى که ایمان آورده و کار شایسته کرده بهتر از همه ثروت و مکنتى است که او دارد. این حقیقت را جز به شکیبایان نمى توان فهماند.

81) سرانجام، طغیان او سبب شد که ما زمین را بشکافیم و او و خانه اش را در آن نهان سازیم. در آن حال، او جز خدا هیچ گروهى نداشت که بتوانند یاریش دهند و از عذاب رهایى اش بخشند، و خود نیز از کسانى نبود که بتواند از خویشتن دفاع کند. او دریافت که نمى تواند از خدا بى نیاز باشد، و براى دستیابى به خیرها و دفع ناگوارى ها، نیرو و نبوغ علمى کافى نیست.

82) و آنان که روز گذشته آرزوى موقعیت قارون را داشتند، فرداى آن روز با پشیمانى مى گفتند: واى! گویى این اندیشه خطا بود که دستیابى به مال و ثروت فضل خداوندى نیست و علم و درایت آدمى براى آن بسنده است. حقیقت این است که خدا روزى دهنده است. او روزى را براى هر کس از بندگانش که بخواهد فراخ مى گرداند و بر هر که بخواهد تنگ مى گیرد. اگر خداوند نعمتش را از ما دریغ کرده بود، قطعاً ما را نیز در زمین فرو برده بود. آنان پندار روز گذشته خود را پندارى کفرآمیز خواندند و با پشیمانى مى گفتند: واى گویى حقیقت این است که کافران به نیکبختى نمى رسند.

83) آن خانه آخرت ( بهشت برین ) را ویژه کسانى قرار مى دهیم که خواهان زورگویى در زمین و تسلّط بر بندگان خدا نباشند و نخواهند فسادانگیزى کنند و مرتکب نافرمانى خدا شوند. و فرجام نیکو ( سراى آخرت ) از آنِ تقواپیشگان است.

84) آنان که کار شایسته آورند پاداشى بهتر از آن خواهند داشت، و آنان که کار ناشایسته آورند، کسانى از ایشان که گناهان بسیارى مرتکب شده اند جز آنچه کرده اند سزا داده نمى شوند.