80) پس هنگامى که از او در مورد بنیامین ناامید شدند، به کنارى رفتند و محرمانه درباره تصمیمات خود به گفتوگو پرداختند. بزرگشان گفت: آیا ندانسته اید و فراموش کرده اید که پدرتان از شما پیمانى الهى گرفت که فرزندش را به او بازگردانید ؟ و پیش تر هم درباره یوسف کوتاهى کردید و گفتید از او مراقبت مى کنیم، ولى او را در چاه انداختید. من هرگز از این سرزمین دور نمى شوم مگر این که پدرم از آن پیمانى که بستیم صرف نظر کند و به من اجازه بازگشت دهد، یا خدا در حقّ من حکم کند و راه نجاتى برایم قرار دهد که او بهترین حکم کنندگان است.

81) نزد پدرتان بازگردید و به او بگویید: اى پدر، پسرت بنیامین دزدى کرد، و ما درباره کیفر سرقت جز آنچه مى دانستیم گواهى ندادیم و از غیب هم آگاه نبودیم و نمى دانستیم که او سرقت کرده است، وگرنه کیفر سرقت را به آنان نمى گفتیم و به آن رضایت نمى دادیم.

82) و براى این که در سخن شما تردید نکند به او بگویید: از آن سرزمینى که ما در آن بودیم و از کاروانى که با آن بدین جا روى آوردیم و شاهد ماجرا بودند بپرس، و قطعاً ما راست مى گوییم.

83) یعقوب پس از شنیدن این سخنان گفت: نه، چنین نیست، بلکه نفس شما کارى را براى شما آراسته و شما را به آن وسوسه کرده است. من صبر مى کنم که در دشوارى ها شکیبایى نیکوست، امید است خدا هر سه نفرشان را به من بازگرداند. قطعاً او به بندگانش داناست و کارهایش براساس حکمت است.

84) سپس از آنان روى برتافت و گفت: افسوس بر یوسف! و هر دو چشمش از اندوه سفید گشت، چرا که خشمش را در خود نگاه مى داشت و اندوهش را فرو مى خورد.

85) فرزندانش به او گفتند: به خدا سوگند تو پیوسته یوسف را به خاطر مى آورى و بر او اندوه مى خورى تا سرانجام در آستانه تباهى قرار گیرى یا هلاک شوى.

86) یعقوب گفت: من درد و اندوه خود را با شما نمى گویم و آن را فقط با خدا در میان مى گذارم و از او چاره مى جویم، و از صفات خدا چیزهایى مى دانم که شما نمى دانید و به همین سبب به رحمت او دل بسته ام.