72) اى پیامبر، به جان تو سوگند که قوم لوط در سرمستى خود سرگردان بودند.

73) پس هنگامى که به روشنى بامداد درآمدند، بانگى مهیب آنان را فرو گرفت.

74) و ما دیارشان را زیر و زبر کردیم و بر آنان سنگ هایى از ( سجّیل ) باراندیم.

75) به راستى در دیار ویران شده قوم لوط براى اثرشناسان نشانه هایى از وقوع عذاب الهى است.

76) و آن آثار در راهى دایر ( راه مدینه به شام ) قرار دارد.

77) بى تردید، در این ماجرا براى مؤمنان نشانه اى بر حقّانیّت هشدارها و دعوت هاى خداوند است.

78) و قوم شعیب، آن جنگل نشینان نیز به راستى ستمکار بودند.

79) و ما از آنان انتقام گرفتیم، و این دو سرزمین ( سرزمین قوم لوط و قوم شعیب ) در راهى آشکار ( راه مدینه به شام ) قرار دارند.

80) و اهل ( حِجر ) هم پیامبران را تکذیب کردند.

81) و ما نشانه هاى خود را در اختیارشان نهادیم ولى از آنها روى برتافتند.

82) آنان از کوه ها خانه هایى براى خود مى تراشیدند و به گمان خویش از گزندها در امان بودند.

83) ولى آن گاه که به بامدادى درآمدند، بانگى مهیب آنان را فرو گرفت و هلاکشان کرد.

84) و آنچه فراهم آورده بودند به کارشان نیامد و آنان را نیکبخت نساخت.

85) و ما آسمان ها و زمین و آنچه را که میان آن دو است جز به حق نیافریده ایم، و قیامت قطعاً آمدنى است، پس تو ـ اى پیامبر ـ کفر و تمسخر کافران را نادیده انگار و به نیکى چشم پوشى کن.

86) چرا که پروردگار توست که همگان را آفریده و به حالشان داناست.

87) و به راستى ما از میان آیات قرآن که باهم پیوند دارند سوره اى را با هفت آیه ( سوره حمد ) به تو عطا کردیم و این قرآن با عظمت را به تو دادیم.

88) ]پس[ به مال و ثروتى که گروه هایى از کافران را از آن بهره مند ساخته ایم چشم مدوز، و بر کفر ورزیدن آنان اندوه مخور، و بال و پر خود را براى مؤمنان فرو گستر و آنان را پیرامون خود گرد آور و با آنان معاشرت داشته باش و با مهربانى و بردبارى به تربیت آنان همت گمار.

89) و بگو: مسئولیت من این است که شما را به عذاب هاى الهى هشدار دهم و آنچه را که در دین خود بدان نیاز دارید به روشنى بیان کنم،

90) شما را به عذابى همانند عذابى که بر تقسیم کنندگان قرآن فرو فرستادیم هشدار مى دهم.