81) واپس نهاده شدگان از این که به خاطر مخالفت با رسول خدا بر جاى خود نشستند و رهسپار غزوه تبوک نشدند، شادمان شدند، و ناخشنود بودند از این که با مال و جانشان در راه خدا پیکار کنند و به دیگران نیز مى گفتند: شما هم در این هواى گرم و سوزان به سوى جنگ نروید. بگو: آتش دوزخ سوزان تر است اى کاش مى دانستند.

82) پس باید خنده و شادمانى آنان کم باشد و گریه و اندوهشان بسیار چرا که شادمانى آنان تنها در این دنیاى زودگذر است و گریه و اندوهشان در سراى آخرت است که آتشى جاودانه دارد. این جزایى است در برابر کارهایى که مى کردند.

83) پس اگر خداوند تو را از این جنگ به سوى گروهى از این منافقان بازگرداند، و آنان براى بسیج شدن از تو رخصت خواستند، به آنان بگو: از این پس هرگز با من رهسپار نمى شوید و همراه من با هیچ دشمنى کارزار نمى کنید، زیرا شما نخستین بار به باز نشستن از جهاد خشنود بودید، پس اکنون هم با کسانى که در خانه ها مانده اند ( زنان، کودکان، بیماران ) بنشینید.

84) و هرگز بر اَحَدى از آنان ( منافقان ) که در گذشته است نماز مخوان و بر گورش به دعا نایست، زیرا آنان به خدا و رسول او کافر شدند و در حالى مُردند که از بندگى خدا خارج بودند.

85) مبادا فراوانى مال و فرزندانشان تو را مجذوب کند، جز این نیست که خدا مى خواهد به وسیله اینها در زندگى دنیا عذابشان کند و در حالى که کافرند جانشان برآید.

86) و چون سوره اى از قرآن نازل شود و در آن به مردم فرمان داده شود که به خدا ایمان بیاورید و همراه پیامبرش جهاد کنید، توانگرانشان از تو رخصت مى طلبند و مى گویند: ما را واگذار که با نشستگان باشیم.