75) عذاب از آنان کاسته نمى شود و در آن جا از رحمت خدا ناامیدند.

76) و ما به آنان ستم نکردیم، بلکه آنان به خود ستم کردند که با کارهاى ناشایسته خود این عذاب را براى خویش فراهم آوردند.

77) و دوزخیان بانگ برمى آورند: اى نگهبانِ دوزخ، از پروردگارت بخواه که بر مرگ ما حکم کند و نابودمان سازد. نگهبان دوزخ مى گوید: شما در این عذاب دردناک ماندگار خواهید بود.

78) ما فرشتگان براى شما آدمیان حق را آوردیم، ولى بیشترتان حق را خوش نداشتید.

79) آنان نه تنها حق را خوش نداشتند، بلکه بر ضدّ پیامبر نیرنگى سخت به کار بردند، و این ماییم که بر ضدّ آنان استوارکننده کید هستیم.

80) آیا مى پندارند که ما آنچه را در درون خویش با خود مى گویند و آنچه را با یکدیگر به راز مى گویند نمى شنویم ؟ چرا، همه آنها را مى شنویم، و فرستادگان ما که نزد آنان براى ثبت اعمالشان حضور دارند، آنها را مى نویسند.

81) اى پیامبر، به آنان که خدا را صاحب فرزند مى انگارند، بگو: اگر خداى رحمان را فرزندى باشد من نخستین پرستنده او خواهم بود.

82) منزّه است پروردگار آسمان ها و زمین، خداوندگار عرش، از آنچه او را بدان وصف مى کنند.

83) پس رهایشان کن، آنان در ناراستى ها فرو مى روند و در دنیا به بازى و سرگرمى مى پردازند تا آن روزشان را که به آنان وعده داده مى شد دیدار کنند.

84) و اوست که در آسمان خدایى است شایسته عبادت و در زمین نیز خدایى است سزاوار پرستش، و اوست که حکیم و داناست.

85) و پر خیر و برکت است آن که فرمانروایى آسمان ها و زمین و آنچه میان آنهاست از آنِ اوست و علم به زمانِ برپایى قیامت نزد اوست و به سوى او باز گردانده مى شوید.

86) و کسانى را که مشرکان به جاى او مى پرستند اختیار شفاعت ندارند; فقط کسانى مى توانند شفاعت کنند که به یکتایى خدا، آن باورِ درست، اعتراف کرده باشند و حال و کار کسى را که در حق او شفاعت مى کنند، بدانند.

87) و اگر از مشرکان بپرسى چه کسى آنان را آفریده است ؟ قطعاً خواهند گفت: ( خدا ). پس تا کى از حق بازداشته و به سوى باطل کشانده مى شوند ؟

88) و خداوند به سخن پیامبر آگاه است که گفت: پروردگارا، اینان مردمى هستند که ایمان نمى آورند.

89) پس تو اى پیامبر، از آنان روى بگردان و با مسالمت با آنان وداع کن و ترکشان نماى، که به زودى فرجام کار خود را خواهند دانست.