89) ما آیین شما را نمى پذیریم، چرا که اگر به آیین شما بازگردیم بعد از این که خدا ما را از آن رهایى داده است قطعاً به خدا دروغ بسته ایم. ما را نشاید که به آن بازگردیم مگر این که خدا که تدبیرکننده امور ماست عنایت خود را از ما برگیرد و ما به شرک روى بیاوریم، زیرا دانش پروردگار ما همه چیز را فراگرفته و اوست که مى داند تا چه زمانى ما درخورِ یکتاپرستى هستیم. ما بر خدا توکّل کرده و امر خود را به او وانهاده ایم. پروردگارا میان ما و قوم ما که کافر شده اند به حق داورى کن و حق گریزان را نابود کن که تو بهترین داورانى.

90) و از میان اشراف قومش آنان که کفر ورزیده بودند به مؤمنان گفتند: اگر از شعیب پیروى کنید، قطعاً شما در آن صورت زیانکار خواهید بود.

91) آن گاه لرزش آنان را فراگرفت و در خانه هایشان به زانو درآمدند و با چهره بر زمین افتادند و هلاک شدند.

92) کسانى که شعیب را دروغگو شمردند چنان نابود شدند که گویى در دیارشان اقامت نداشتند. کسانى که شعیب را دروغگو انگاشتند آنانند زیانکاران.

93) پس از آن که عذاب به سراغ کافران مدین آمد، شعیب از آنان روى برتافت و گفت: اى قوم من، به راستى من پیام هاى پروردگارم را به شما رساندم و شما را پند دادم، از این رو بر شما اندوه نمى خورم. چگونه بر مردمى که کافر شدند اندوه خورم ؟

94) و ما در هیچ شهرى پیامبرى نفرستادیم مگر این که مردم آن جا را به سختى و گزند دچار کردیم، باشد که آنان در برابر خدا فروتنى کنند.

95) پس چون به راه راست نیامدند، به جاى سختى، آسایش آوردیم تا این که فزونى یافتند ( اموال و افرادشان بسیار شد ) گفتند: سختى ها و آسایش ها بازىِ روزگار است نه آزمون الهى، به پدران ما نیز گزند و مایه سرور ( رفاه و آسایش ) رسیده است. پس ناگهان آنان را به عذاب فرو گرفتیم در حالى که آن را تصور نمى کردند.