97) جز این نیست که ما با فرو فرستادن این قرآن به زبان تو خواندن و فهمیدن آن را آسان ساختیم تا تقواپیشگان را به وسیله آن نوید، و مردمى را که دشمنى مى کنند بدان بیم دهى.

98) و چه بسیار نسل هایى را که پیش از اینان بودند هلاک کردیم; آیا کسى از آنان را مى یابى یا صدایى از ایشان مى شنوى ؟

2) اى پیامبر، ما این قرآن را بر تو فرو نفرستادیم تا براى ابلاغ آن به مردم به رنج بیفتى.

3) بلکه آن را فرو فرستادیم تا براى کسى که از فرجام غفلت بیم دارد تذکّرى باشد.

4) این قرآن از جانب کسى نازل شده است که زمین و آسمان هاى بالاتر را آفریده است.

5) خداى رحمان بر تخت فرمانروایى عالم استیلا دارد و امور جهان هستى را تدبیر مى کند و سامان مى دهد.

6) آنچه در آسمان هاست و آنچه در زمین و آنچه میان آن دو و آنچه زیر خاک و در درون زمین است از آنِ اوست.

7) و اگر سخن را آشکارا بگویى، از آن آگاه است، زیرا او نهان تو را و نهان تر از نهانت را که حتى خود نیز از آن بى خبرى مى داند.

8) خداست که معبودى شایسته پرستش جز او نیست، زیرا نیکوترین نام ها همه از آنِ اوست.

9) آیا داستان موسى به تو رسیده است ؟

10) آن گاه که راهش را گم کرده بود و آتشى دید، پس به خانواده اش گفت: این جا بمانید که من آتشى دیدم، مى روم شاید شعله اى از آن براى شما بیاورم تا خود را بدان گرم کنید یا بر گرد آتش راهنمایى بیابم و راه مصر را از او جویا شوم.

11) پس هنگامى که نزدیک آتش رسید، ندا داده شد که: اى موسى،

12) همانا من پروردگار تواَم و تو در حضور منى، پس شرط ادب به جاى آور و کفش هایت را بیرون کن که تو اینک در وادىِ مقدّس ( طوى ) هستى.