7) و نیز با توجه به این حقیقت است که قیامت آمدنى است و هیچ شکى در آن نیست و این که خدا همه کسانى را که در گورهایند برمى انگیزد.

8) امّا از میان مردم کسى است که درباره خدا و صفات او مجادله مى کند بى آن که به دانشى برخاسته از دلیل عقلى متّکى باشد یا با هدایت و الهامى از جانب خدا دلش به نور معرفت روشن شده باشد و یا به کتابى آسمانى که روشنگر است تمسّک نموده باشد.

9) این در حالى است که او از سر تکبّر پهلوى خود را مى گرداند و روى برمى تابد تا مردم را از راه خدا به گمراهى بیفکند. براى او در این جهان خوارى و رسوایى است و روز قیامت عذاب آن آتش برافروخته را به او خواهیم چشانید.

10) ] به او گفته مى شود: [ این کیفر به سزاى دستاوردى است که خود پیش فرستاده اى، و نیز از آن روست که خدا به بندگانش ستم نمى کند، بلکه به هر کسى آنچه را که درخور اوست مى دهد.

11) و از میان مردم کسى است که خدا را یکسویه و در برخى شرایط عبادت مى کند; پس اگر خیرى به او رسد دلش به آن آرام مى گیرد و به عبادت خدا و دین او دل خوش مى کند، و اگر رنج و محنتى به او رسد روى مى گرداند و از عبادت خدا باز مى ایستد. او در دنیا و آخرت زیان دیده است و زیانکارى آشکار همین است.

12) به جاى خدا چیزى را مى پرستد که نه به او زیانى مى رساند و نه به او سودى مى بخشد. این است آن گمراهى که با حق فاصله اى دور و دراز دارد.

13) روز قیامت درباره معبودش مى گوید: کسى که زیان او از سودش نزدیک تر است قطعاً بد سرپرست و بد همدمى است.

14) قطعاً خداوند کسانى را که ایمان آورده و کارهاى شایسته کرده اند به بوستان هایى پردرخت که از زیر آنها نهرها روان است درمى آورَد. به یقین خدا آنچه را بخواهد انجام مى دهد.

15) هر کس مى پنداشت که خدا هرگز پیامبرش را در دنیا یارى نمى کند و دین او را رونق نمى بخشد و در آخرت نیز او را یارى نمى کند و بر او و پیروانش رحمت نمى آورَد، اکنون که شوکت او و کثرت پیروانش را مى بیند و به خشم مى آید باید ریسمانى به آسمان کشد، سپس خود را بدان حلق آویز کند، آن گاه بنگرد که آیا این کار خشم او را از بین مى برد.