1)
طوفانی : عجب انفطاری؟!!! این چه فنّ ترجمه ای است؟!!!
جناب آقای صفوی، آیه ی 1 سوره ی القدر قرآن را ترجمه کردند یا نظریات استنباطی خود را خواستند بیان فرمایند؟!
گویا رعایت رسم امانت در بحث ترجمه را کاملا فراموش فرمودند!
ضمیر مفرد مخاطب «برتو» در شقّ آخر ترجمه خود از این آیه را از کجای آیه استخراج فرمودند؟!!! و یا عبارت«که امور جهان هستی در آن مقدر می گردد» را چگونه ایشان در ذیل ترجمه، آن هم بدون قرار دادن در میان کروشه بیان فرمودند؟!!!
عزیزان این قرآن است که شما دارید ترجمه می کنید! یک کتاب معمولی داستانی نیست که هرچه دلتان می خواهد در ذیل آیات از پیش خود در مقام ترجمه می نویسید!
جایگاه کلام الله ایجاب می کند که حساسیّت بسی افزون تری را مترجم به کار گیرد؛ و در مقام ترجمه با نهایت جهد و ممارست و تحقیق و بررسی انطباق معادل های کلمات قرآنی در زبان فارسی همّت جزیلی را از خود بروز دهد! این کتاب الهی بیش از دو میلیارد نفر انسان مسلمان است؛ که راه سعادت نوع انسان را متذکّر می شود و خطراتی که می تواند او را به ورطه ی شقاوت و بدبختی اندازد را گوشزد می کند! لذا نه تنها مسلمانان، بلکه حتّی بسیاری از پیروان ادیان دیگر و همچنین پژوهشگران دینی از اقصا نقاط جهان در آن نظر می کنند! نباید ما طوری دست به ترجمه ببریم که گویی نعوذبالله می خواهیم امیال و برداشت های شخصی خود را به جای ترجمه ی قرآن، بیان کنیم!
استدعا دارم از همه ی بزرگوارانی که در ترجمه ی آیات قرآن می کوشند، وقت بیشتری و دقّت فوق العاده ای را برای این کار مبذول فرمایند!
رسول اکرم(ص) این قرآن را با نهایت رسم امانت برای ما بازگو نمود؛ حداقل از رفتار آن پیامبر کمی درس بگیریم و به خود اجازه ندهیم که هر واژه ای را در مقام ترجمه به آیات قرآن الحاق کنیم!
ترجمه ی کتابی در جایگاه قرآن کریم، نهایت وسواس و دقّت را می طلبد!