پس چون با کافران ( در جنگ ) برخورد کردید باید گردن هایشان را بزنید ( نخست کشتن نفوس است ) تا آن گاه که آنها را سخت بکشتید و از پای درآوردید ، پس ( آنان را به اسارت گیرید و ) بندشان را محکم کنید که بعدا یا به آزاد کردن بر آنها منّت نهید و یا فدیه ( مالی یا اسیری عوض آن ) بگیرید ، تا آنکه جنگ ابزار خود بر زمین نهد و فرو نشیند ، این است ( دستور خدا ) و اگر خداوند می خواست خود از آنها انتقام می گرفت و لکن ( چنین می کند ) تا برخی از شما را با برخی دیگر ( مؤمنان را با کفار و کفّار را با مؤمنان ) آزمایش کند ، و کسانی که در راه خدا کشته شدند هرگز ( خداوند ) عمل های آنها را گم نمی سازد ( و پاداشی وافر به آنها می دهد ) . [ نظرات / امتیازها ]

و هنگامی که با کافران ( جنایت پیشه ) در میدان جنگ رو به رو شدید گردنهایشان را بزنید ، ( و این کار را هم چنان ادامه دهید ) تا به اندازه کافی دشمن را در هم بکوبید در این هنگام اسیران را محکم ببندید سپس یا بر آنان منّت گذارید ( و آزادشان کنید ) یا در برابر آزادی از آنان فدیه [ غرامت ] بگیرید ( و این وضع باید هم چنان ادامه یابد ) تا جنگ بار سنگین خود را بر زمین نهد ، ( آری ) برنامه این است! و اگر خدا می خواست خودش آنها را مجازات می کرد ، اما می خواهد بعضی از شما را با بعضی دیگر بیازماید و کسانی که در راه خدا کشته شدند ، خداوند هرگز اعمالشان را از بین نمی برد! [ نظرات / امتیازها ]

و هنگامی که با کافران ( جنایت پیشه ) در میدان جنگ رو به رو شدید گردنهایشان را بزنید ، ( و این کار را هم چنان ادامه دهید ) تا به اندازه کافی دشمن را در هم بکوبید در این هنگام اسیران را محکم ببندید سپس یا بر آنان منّت گذارید ( و آزادشان کنید ) یا در برابر آزادی از آنان فدیه [ غرامت ] بگیرید ( و این وضع باید هم چنان ادامه یابد ) تا جنگ بار سنگین خود را بر زمین نهد ، ( آری ) برنامه این است! و اگر خدا می خواست خودش آنها را مجازات می کرد ، اما می خواهد بعضی از شما را با بعضی دیگر بیازماید و کسانی که در راه خدا کشته شدند ، خداوند هرگز اعمالشان را از بین نمی برد! [ نظرات / امتیازها ]

شما مؤمنان چون ( در میدان جنگ ) با کافران رو به رو شوید باید ( شجاعانه ) آنها را گردن زنید تا آن گاه که از خونریزی بسیار دشمن را از پا در آوردید پس از آن ، اسیران جنگ را محکم به بند کشید که بعدا یا بر آنها منّت نهید ( و آنها را آزاد گردانید ) یا فدا گیرید تا در نتیجه جنگ سختیهای خود را فروگذارد. این حکم فعلی است ، و اگر خدا بخواهد خود از کافران انتقام می کشد ( و همه را بی زحمت جنگ شما هلاک می کند ) و لیکن ( با این جنگ کفر و ایمان ) می خواهد شما را به یکدیگر امتحان کند ، و آنان که در راه خدا کشته شدند خدا هرگز اعمالشان را ضایع نگرداند. [ نظرات / امتیازها ]

پس چون با کسانی که کفر ورزیده اند برخورد کنید ، گردنها [ یشان ] را بزنید. تا چون آنان را [ در کشتار ] از پای درآوردید ، پس [ اسیران را ] استوار در بند کشید سپس یا [ بر آنان ] منّت نهید [ و آزادشان کنید ] و یا فدیه [ و عوض از ایشان بگیرید ] ، تا در جنگ ، اسلحه بر زمین گذاشته شود. این است [ دستور خدا ] و اگر خدا می خواست ، از ایشان انتقام می کشید ، ولی [ فرمان پیکار داد ] تا برخی از شما را به وسیله برخی [ دیگر ] بیازماید ، و کسانی که در راه خدا کشته شده اند ، هرگز کارهایشان را ضایع نمی کند. [ نظرات / امتیازها ]

ای مؤمنان ، اکنون که دریافتید شما بر حقّید و کافران بر باطل ، هنگامی که در میدان کارزار با کافران رو به رو شدید ، گردن هایشان را بزنید ، تا آن گاه که از آنان بسیار کُشتید و بر ایشان چیره گشتید ، آنان را به اسارت بگیرید و بندها را محکم کنید . پس از آن یا بر آنان منّت نهید و رهایشان سازید و یا با گرفتن فدیه آزادشان کنید . ] شما باید به کارزار ادامه دهید ] تا آن گاه که جنگ پایان پذیرد و جنگجویان سلاح های خود را بر زمین نهند . این است حکم خدا . اگر خدا می خواست خود از آنان انتقام می گرفت و هلاکشان می ساخت ، ولی فرمان جهاد داد تا شما را به وسیله یکدیگر بیازماید . و کسانی که در راه خدا کشته شده اند ، خدا هرگز کارهای نیکشان را تباه و بی اثر نخواهد کرد . [ نظرات / امتیازها ]

پس هنگامی که [ در میدان جنگ ] با کافران روبرو شدید ، گردن هایشان را به شدت بزنید تا آن گاه که بسیاری از آنان را با سختی و غلظت از پای درآورید ، در این هنگام [ از دشمن اسیر بگیرید و ] آنان را محکم ببندید ، [ پس از اسیر گرفتن ] یا بر آنان منت نهید [ و آزادشان کنید ] ، یا از آنان [ در برابر آزاد کردنشان ] فدیه و عوض بگیرید تا آنجا که جنگ بارهای سنگینش را بر زمین نهد. این است [ فرمان خدا ] و اگر خدا می خواست [ خود بدون فرمان جنگ ] از آنان انتقام می گرفت [ ولی به جنگ فرمان داد ] تا برخی از شما را به وسیله برخی دیگر بیازماید ، و کسانی که در راه خدا به شهادت رسیده اند ، خدا هرگز اعمالشان را باطل و تباه نمی کند. [ نظرات / امتیازها ]

هنگامى که با کافران در میدان جنگ روبرومى شوید گردنهایشان را بزنید, و هـمـچـنـان ادامه دهید تا به اندازه کافى دشمن را درهم بکوبید, در این هنگام اسیران رامحکم بـبندید, سپس یابر آنها منت گذارید (و آزادشان کنید) یا در برابر آزادى از آنها فدیه بگیرید و این وضـع هـمچنان ادامه یابد تا جنگ بار سنگین خود را برزمین نهد برنامه این است , و هر گاه خدا مـى خواست خودش آنها رامجازات مى کرد, اما مى خواهد بعضى از شما را با بعضى دیگربیازماید و کـسـانـى که در راه خدا کشته شدند خداوند هرگز اعمالشان رانابود نمى کند.

[ نظرات / امتیازها ]

4- پس (چون کفّار از ایمان آوردن بدین مقدّس اسلام دورى نمودند و مردم را از آن بازداشتند خداى تعالى مؤمنین را بکشتن آنان امر کرده و فرمان داده میفرماید: اى مؤمنین) هر گاه (در میدان جنگ) آنان را که کافر شده‏اند ملاقات و دیدار کردید (روبرو شدید) پس گردنهاى ایشان را بزنید گردن زدنى (ایشان را بکشید بهرگونه که میتوانید، و چون کشتن بگردن زدن شیوع دارد، از اینرو درباره کشتن ضرب الرّقاب «زدن گردنها» را
بیان کرده) تا هنگامى که اینان را بسیار کشته باشید، پس (چون در جنگ کسى از دشمنانتان را اسیر و گرفتار نمودید) قید و کند (آن اسیر) را محکم و استوار کنید، پس از آن یا (بر او) منّت نهید و احسان و نیکى نمائید منّت نهادنى (او را آزاد گردانید) و یا فداء و عوض گیرید فداء گرفتنى (چیزى در برابر وى گرفته و رهایش کنید) تا آنکه جنگ اسلحه و اسباب خود را فرو نهد (جنگ‏جویان بجنگ پایان دهند. ناگفته نماند: ظاهر آیه دلالت دارد بر اینکه رها کردن اسیر کافر پیش از بپایان رسیدن جنگ خواه بفدیه و عوض باشد خواه بدون فدیه واجب است، و در آن هنگام کشتن و بنده گردانیدن ایشان جائز و روا نیست، و این خلاف اجماع اهل بیت «علیهم السّلام» است، براى اینکه آنچه از ایشان «که عالم و داناى بتفسیر قرآن کریم‏اند» رسیده اینست: هر گاه مسلمانان هنگام جنگ اسیرى از کفّار بگیرند اگر پیش از بپایان رسیدن جنگ باشد و او مسلمان نشود کشتنش واجب است، و امام در کشتن او مخیّر میباشد که او را گردن زند، یا دستها و پاهایش را بریده رهایش کند تا خود بمیرد، و اگر پس از پایان جنگ بود امام اختیار دارد میان اینکه بر او منّت نهد و احسان نماید، یا فداء و عوض گیرد و آزادش کند، یا او را بنده گرداند، خواه مسلمان شود خواه کافر باشد، و شرح این مسئله در کتاب جهاد از کتب فقهیّه با ادلّه آن بیان شده، هر که خواهد بآنجا مراجعه نماید) امر و فرمان خداى تعالى آنست (که بیان شد) و (پس از آن قدرت و توانایى خود را بر هلاک و تباه کردن کفّار، و نیاز نداشتن جنگ نمودن مسلمانان با آنان را بیان نموده میفرماید:) اگر خدا میخواست از ایشان (کفّار) انتقام میکشید، و (بدون محاربه و جنگیدن شما مسلمانان با آنان) آنها را عقاب و کیفر مینمود (هلاک و تباه میگردانید) و لیکن آن را نخواست (و شما را بمحاربه و جنگ کردن با اینان امر کرد) تا برخى از شما را ببرخى امتحان و آزمایش نماید (مسلمانان را امتحان نماید که چگونه با کفّار در کارزار صبر و شکیبایى میکنند، و کفّار را آزمایش کند که چگونه با مسلمانان دشمنى مینمایند) و کسانى که در راه (جهاد و جنگیدن با دشمنان) خدا کشته شدند هرگز اعمال و کردارهاى (نیکوى) ایشان را ضائع و تباه نخواهد کرد. [ نظرات / امتیازها ]

اى مؤمنان، اکنون که دریافتید شما بر حقّید و کافران بر باطل، هنگامى که در میدان کارزار با کافران رو به رو شدید، گردن هایشان را بزنید، تا آن گاه که از آنان بسیار کُشتید و بر ایشان چیره گشتید، آنان را به اسارت بگیرید و بندها را محکم کنید. پس از آن یا بر آنان منّت نهید و رهایشان سازید و یا با گرفتن فدیه آزادشان کنید. ] شما باید به کارزار ادامه دهید ] تا آن گاه که جنگ پایان پذیرد و جنگجویان سلاح هاى خود را بر زمین نهند. این است حکم خدا. اگر خدا مى خواست خود از آنان انتقام مى گرفت و هلاکشان مى ساخت، ولى فرمان جهاد داد تا شما را به وسیله یکدیگر بیازماید. و کسانى که در راه خدا کشته شده اند، خدا هرگز کارهاى نیکشان را تباه و بى اثر نخواهد کرد. [ نظرات / امتیازها ]

پس چون با کافران [حربى‏] رو به رو شوید، گردنهایشان را بزنید تا آنکه ایشان را به زانو در آورید [و در دست شما اسیر شوند] آنگاه بندهایشان را سخت استوار کنید، و پس از آن یا منت نهید [و رها کنید بدون فدیه‏] یا فدیه بستانید [و رها کنید]، تا اهل کارزار بارهاى [سلاح‏] خود را فرو گذارد، چنین است [حکم الهى‏]، و اگر خداوند مى‏خواست از ایشان انتقام مى‏کشید، ولى [چنین کرد] تا بعضى از شما را به بعضى دیگر بیازماید، و کسانى که در راه خدا کشته شده‏اند، هرگز [خداوند] اعمالشان را تباه [و بى‏ارزش‏] نخواهد کرد [ نظرات / امتیازها ]

‏هنگامی که با کافران ( در میدان جنگ ) روبه‌رو می‌شوید ، گردنهایشان را بزنید ، و همچنان ادامه دهید تا به اندازه کافی دشمن را ( با کشتن و زخمی‌کردن ) ضعیف و درهم می‌کوبید . در این هنگام ( اسیران را ) محکم ببندید ، بعدها یا بر آنان منّت می‌گذارید ( و بدون عوض آزادشان می‌کنید ) و یا ( در برابر آزادی از آنان ) فدیه می‌گیرید ( خواه با معاوضه اسراء و خواه با دریافت اموال . این وضع همچنان ادامه خواهد داشت ) تا جنگ بارهای سنگین خود را بر زمین می‌نهد و نبرد پایان می‌گیرد . برنامه این است ، و اگر خدا می‌خواست خودش از آنان انتقام می‌گرفت . اما خدا خواسته است بعضی از شما را با بعضی دیگر بیازماید ( و مؤمنان راستین را با جهاد با کافران امتحان نماید ) . کسانی که در راه خدا کشته می‌شوند ، خداوند هرگز کارهایشان را نادیده نمی‌گیرد و بی‌مزد نمی‌گذارد [ نظرات / امتیازها ]

شما مؤمنان چون در جنگ با کافران روبرو شدید باید آنها را گردن بزنید تا آنگاه که از خون ریزی دشمن را از پا در آورید پس از آن اسیران جنگ را محکم به بند کشید تا بعداً آنها را آزاد گردانید یا فدیه گیرید تا در نتیجه جنگ سختیهای خود را فرو گذارد این حکم فعلی است و اگر خــــدا میخواست خود از کافران انتقام میکشید و همه را بی زحمت جنگ شما هلاک میکرد و لکن این جنگ کفر و ایمان برای امتحان خلق به یکدیگر است و آنانکه در راه خــــدا کشته شدند خــــدا هرگز رنج و اعمالشانرا ضایع نگرداند, [ نظرات / امتیازها ]

" پس هنگامی که افرادی را که کافر شدند [و حَق را نادیده گرفته و پوشاندند] ملاقات کردید [و رو در رو شدید با آنها در میدان جَنگ] ، پس گَردن ها را بزنید تا آنگاه که [غالِب و] مسلّط شوید بر آنها [و] پس [سَخت و] محکم ببندید آنها را ؛ پس یا منّت گذارید [و آزاد نمایید آنها را] بعد [از جَنگ] و یا فِدیه [و غرامت بگیرید برای آزادی] ، تا جَنگ [خاموش شود و] واگذارَد سنگینی هایش را ؛ آن است [فَرمانِ خداوند]! ؛ و [شاید] اگر خداوند می خواست حتماً [خودش] اِنتقام می گرفت از آنها ، و امّا باید آزمایش شوند بعضی به بعضی [دیگر]! ؛ و افرادی که کُشته شدند در راه خداوند پس هرگز گُم [و ناپیدا] نمی شود اعمالِ آنها! . " . [ نظرات / امتیازها ]