هنگامى که حضرت موسى علیه السلام از کوه طور بازگشت و قوم خود را منحرف دید، سه گروه‏رازیر سؤال برد: الف: مردم «یا قَوْمِ أَ لَمْ یَعِدْکُمْ رَبُّکُمْ»، ب: هارون علیه السلام یا هارُونُ ما مَنَعَکَ ...، ج: سامرى «فَما خَطْبُکَ یا سامِرِیُّ».
به گفته‏ى تفسیر اطیب‏البیان، چون هارون علیه السلام پیامبر و معصوم است و به وظیفه‏ى نهى از منکر خود نیز عمل کرده است، مى‏توان مؤاخذه موسى علیه السلام را به اصطلاح یک جنگ زرگرى دانست که به در مى‏گوید تا دیوار بشنود. به هارون مى‏گوید که مردم حساب کار خود را بکنند.
در تفسیر صافى به نقل از امام صادق علیه السلام آمده است‏که توبیخ موسى علیه السلام براى آن بود که چرا هارون علیه السلام به محض دیدن آن وضع، آن‏را فوراً به موسى اطلاع نداد.
در شیوه‏ى تبلیغ گاه مى‏بایست براى تکان دادن افکار عمومى و ایجاد لرزه بر اندام مرده‏ى جامعه، دست به کار تازه‏اى زد. چنانچه موسى علیه السلام آن برخورد تند را با جانشین معصوم خویش انجام داد و یا حضرت على علیه السلام در هنگام خطبه خواندن سیلى محکمى به صورت خود زدند، تا مردم را توجّه دهند.

1- در بهشت، خشونت، رقابت، حسرت، تهمت، حسد، کینه، دروغ، اندوه و هیچ گونه مرگ و مرض و فقر راهى ندارد. «دارُ السَّلامِ»
2- برتر از نعمت امنیّت و سلامت، در سایه‏ى لطف مخصوص پروردگار بودن است. «دارُ السَّلامِ عِنْدَ رَبِّهِمْ»
3- خداوند خود امور رهروان راه مستقیم را به عهده دارد. «وَ هُوَ وَلِیُّهُمْ»
4- رسیدن به ولایت الهى، در سایه‏ى عمل و تلاش انسان است. «وَ هُوَ وَلِیُّهُمْ بِما کانُوا یَعْمَلُونَ»

گویا یکى از درخواست‏هاى مشرکان، نزول فرشتگان و سخن گفتن مردگان با آنان بوده است، غافل از آنکه این مشرکان به قدرى لجوجند که حتّى اگر امور غیبى مثل فرشتگان براى آنان محسوس شود باز هم ایمان نخواهند آورد. سعدى نیز مى‏گوید:
چون بود اصل گوهرى قابل تربیت را در او اثر باشد
هیچ صیقل نکو نداند کرد آهنى را که بد گهر باشد
سگ به دریاى هفتگانه مشوى چون شود تر، پلیدتر باشد
خر عیسى گرش به مکّه برى چون بیاید هنوز خر باشد