غفلت و بى توجّهى دو گونه است:
الف: غفلتى که شخص با هشدار بیدار مى‏شود.
ب: غفلتى که مقدّمه‏ى اعراض است، یعنى شخصِ غافل نمى‏خواهد بیدار شود. همچون کسى که خودش را به خواب‏زده که با صدا زدن نیز چشم خود را باز نمى‏کند.
از آنجا که غالب مردم از معاد و حساب غافلند، خداوند این غفلت را به همه مردم نسبت داده است وگرنه همیشه گروهى از مردم، استثنا هستند. در آیه 97 همین سوره، به اقرار به غفلت از زبان خود مردم نیز اشاره شده است. «یا ویلنا قد کنا فى غفلة من هذا»

کلمه‏ى «حِمل» و کلمه‏ى «حَمل» در لغت به یک معناست، لیکن «حِمل» به بار ظاهرى و «حَمل» به بار باطنى مثل بچه در شکم مادر اطلاق مى‏گردد.

در نقل تاریخ انبیا برکات زیادى وجود دارد از جمله:
الف: افزایش علم و آگاهى، ب: بدست آوردن بصیرت و پیدا کردن راه سعادت، ج: تنبیه و تذکّر مردم، د: بشارت و دلگرمى مؤمنین.