با توجه به اینکه" غفار" صیغه مبالغه است نشان مى‏دهد که خداوند چنین افراد را نه تنها یک بار که بارها مشمول آمرزش خود قرار مى‏دهد.
قابل توجه اینکه نخستین شرط توبه بازگشت از گناه است، و بعد از آنکه صفحه روح انسان از این آلودگى شستشو شد، شرط دوم آنست که نور ایمان به خدا و توحید بر آن بنشیند.
و در مرحله سوم باید شکوفه‏هاى ایمان و توحید که اعمال صالح و کارهاى شایسته است بر شاخسار وجود انسان ظاهر گردد.
ولى در اینجا بر خلاف سایر آیات قرآن که فقط از توبه و ایمان و عمل صالح سخن مى‏گوید، شرط چهارمى تحت عنوان" ثُمَّ اهْتَدى‏" اضافه شده است.
در معنى این جمله، مفسران بحثهاى فراوانى دارند که از میان همه آنها دو تفسیر، جالبتر به نظر مى‏رسد.
نخست اینکه اشاره به ادامه دادن راه ایمان و تقوى و عمل صالح است، یعنى توبه گذشته را مى‏شوید و باعث نجات مى‏شود، مشروط بر اینکه بار دیگر شخص توبه‏کار در همان دره شرک و گناه، سقوط نکند و دائما مراقب باشد که وسوسه‏هاى شیطان و نفس او را به خط سابق باز نگرداند.
دیگر اینکه: این جمله اشاره به لزوم قبول ولایت و پذیرش رهبرى رهبران الهى است یعنى توبه و ایمان و عمل صالح آن گاه باعث نجات است که در زیر چتر هدایت رهبران الهى قرار گیرد، در یک زمان موسى ع، و در زمان دیگر پیامبر اسلام ص و در یک روز امیر مؤمنان على ع و امروز حضرت مهدى س) مى‏باشد.
چرا که یکى از ارکان دین، پذیرش دعوت پیامبر و رهبرى او و سپس پذیرش رهبرى جانشینان او مى‏باشد.
مرحوم طبرسى ذیل این آیه از امام باقر ع چنین نقل مى‏کند که فرمود:
" منظور از جمله" ثُمَّ اهْتَدى‏" هدایت به ولایت ما اهل بیت است