1 در عید قربان گروهى قبل از پیامبر صلّى اللّه علیه و آله قربانى کردند، به آنان گفته شد: (لاتقدّموا بین یدى اللّه و رسوله )(5)
2 گروهى قبل از آنکه ماه رمضان ثابت شود روزه گرفتند. به آنان گفته شد: (لاتقدّموا بین یدى اللّه و رسوله )
3 پیامبر اسلام صلّى اللّه علیه و آله گروهى را براى تبلیغ نزد کفّار فرستاد، کفّار مبلّغان پیامبر را کشتند، ولى سه نفر از آنان فرار کردند. این سه نفر در بازگشت در مسیر فرار دو نفر از قبیله کفّار (بنى عامر) را دیدند و به انتقام دوستان شهید خود آنها را کشتند (در حالى که آن دو نفر بى تقصیر بودند). قرآن آنان را به خاطر این عمل خودسرانه توبیخ کرد که چرا بدون دستور پیامبر دست به این عمل زدید؟ (لاتقدّموا بین یدى اللّه و رسوله )(6)
4 امام علیه السلام به شخصى فرمود: این دعا را بخوان : ((یا مقلّب القلوب )) شنونده این گونه گفت : ((یا مقلّب القلوب والابصار)) امام فرمود: ما کلمه ((ابصار)) را نگفته بودیم ، قرآن مى فرماید: از خدا و پیامبر جلو نیفتید. (لاتقدّموا بین یدى اللّه و رسوله )(7)
5 قوم بنى تمیم از پیامبر صلّى اللّه علیه و آله امیر ومسئول خواستند. خلیفه اوّل و دوّم هر کدام شخصى را پیشنهاد کردند و با هم مشاجره مى کردند که کاندیداى من بهتر است ، آیه نازل شد؛ (لاتقدّموا بین یدى اللّه ... و لاترفعوا اصواتکم )(8)
6 امام علیه السلام در آموزش دعا به شخصى فرمود: این دعا را بخوان : ((لااله الاّ اللّه ...)) تا آنجا که مى فرماید: ((یُحیى و یُمیت )) شنونده از پیش خود جمله اى اضافه کرد و گفت : ((و یمیت و یحیى )) حضرت فرمودند: جمله تو صحیح است ، امّا آنچه من مى گویم بگو و سپس آیه (لاتقدّموا بین یدى اللّه و رسوله ) را براى او تلاوت فرمودند.(9)
7 بعضى از اصحاب پیامبر اسلام صلّى اللّه علیه و آله خواب و خوراک و آمیزش با همسر را بر خود حرام کردند، حضرت ناراحت شده و به منبر رفتند و فرمودند: من خودم غذا مى خورم ، مى خوابم ، با همسرم زندگى مى کنم و راه و روش من این است ، پس هر کس از این راه پیروى نکند، از من نیست . ((فمَن رَغِب عن سنّتى فلیس منّى ))(10)
8 با این که پیامبر اسلام صلّى اللّه علیه و آله ازدواج موقّت را قانونى اعلام فرمودند، خلیفه دوّم گفت : من آن را حرام کردم . این خود پیش افتادن از پیامبر صلّى اللّه علیه و آله است که در این آیه از آن نهى شده است . (لاتقدّموا بین یدى اللّه و رسوله )
9 در سال هشتم هجرى که پیامبر اسلام صلّى اللّه علیه و آله با مردم براى فتح مکه از مدینه حرکت کردند، بعضى از مسلمانان در این سفر روزه خود را افطار نکردند (با این که مى دانستند مسافر روزه ندارد و مى دیدند که پیامبر صلّى اللّه علیه و آله افطار کرده است ). اینها کسانى هستند که از پیامبر صلّى اللّه علیه و آله پیشى مى گیرند. (لاتقدّموا بین یدى اللّه و رسوله )
10 در ادیان قبل از اسلام نیز نمونه هایى از پیشى گرفتن را مى بینیم . مثلاً با این که حضرت مسیح فرزند مریم و بنده خدا بود، او را تا مرز خدایى پیش ‍ بردند که قرآن آنان را از غلوّ در دین باز داشت .

این آیه ، جلوى بسیارى از خطاها را مى گیرد. زیرا گاهى خواسته اکثریّت مردم ، جلوه هاى ظاهرى و مادّى ، پیروى از حدس و تخمین ، میل به ابتکار ونوآورى ، هیجان و قضاوت عجولانه و خیال آزاداندیشى ، انسان را وادار به گفتن ها، نوشتن ها و تصمیماتى مى کند که ناخودآگاه انسان از خواسته خدا و رسول جلو مى افتد، همان گونه که گاهى خیال عبادت ، خیال قاطعیّت ، خیال انقلابى بودن و خیال زهد و ساده زیستى ، گروهى را وادار کرد تا از خدا و رسول پیشى بگیرند و به قول معروف کاسه داغ تر از آش باشند.
O این آیه مى خواهد انسان ها را همچون فرشته تربیت کند، زیرا قرآن درباره فرشتگان مى فرماید: در سخن بر خدا سبقت نمى گیرند و تنها طبق دستور او عمل مى کنند. (لایَسبِقونَه بِالقَول و هم باَمرِه یَعمَلون )(4)
O قرآن ، موارد تقدّم را بیان نکرد تا شامل انواع پیش افتادن هاى عقیدتى ، علمى ، سیاسى ، اقتصادى و غیره در گفتار وکردار گردد.
O بعضى اصحاب از پیامبر صلّى اللّه علیه و آله درخواست کردند که خود را مقطوع النسل و اَخته نمایند تا دیگر تمایلى به همسر نداشته باشند و یکسره در خدمت اسلام باشند، حضرت آنان را از این کار زشت باز داشت .
O کسى که از خدا و پیامبر صلّى اللّه علیه و آله پیشى مى گیرد، در مدیریّت نظام خلل وارد کرده و جامعه را به هرج و مرج مى کشاندو در حقیقت دستگاه و نظام قانون گذارى را بازیچه تمایلات خود قرار مى دهد.

نام زید در سوره احزاب آیه 37ذکر شده است. مفسران برآنند که «ادعیاء» در آیه4 همین سوره به کار رفته است، درباره زید بن حارثه است که حضرت بیش از نزول وحی او را که اسیر بود در بازار عکاظ خریداری کرده بود. زید 43 سال قبل از بعثت به دنیا آمد.

در 63 آیه از 25 سوره قرآن 69 بار نام ابراهیم ذکر شده و چهاردهمین سوره قرآن به نام اوست که 52 آیه دارد. کلمه ابراهیم لفظ عجمی است که مرکب از «اب» به معنای پدر و «راحیم» به معنای «رحیم» است. القاب او خلیل الله (برگرفته از آیه 125 سوره نساء) ابوالانبیاء و ابوالفتیان می باشد. این پیامبر بزرگ در شهر «اور» از شهرهای بابل به دنیا آمد و در همان جا بزرگ شد و با بت پرستان به مبارزه پرداخت و سپس به شام هجرت فرمود. اسحاق و اسماعیل از پیامبران الهی از فرزندان حضرت ابراهیم بوده اند. درباره مدت عمر این پیامبر الهی از 175 تا 200 سال ذکر شده و دفن وی به وسیله فرزندانش در «حبرون» همان الخلیل امروزی انجام گرفته است.

مراد از مسجد الحرام مسجد مکّه و یا خود مکه است که در قرآن کریم 15بار این لفظ به کار رفته است. (بقره/144و149و150و191و196و217؛ مائده/2؛ انفال/34؛ توبه/7و19و28؛ اسراء/1؛ حج/25؛ فتح/25و27) در اکثر آیات فوق مقصود مکه است.

خطاب به مردم ونظر به مشرکین وبت هاست که توان آفریدن مگس وحتی دور کردنش را ندارند.

قطاری که به مقصد خدا می رفت ، لختی در ایستگاه دنیا توقف کرد و پیامبر رو به جهانیان کرد و گفت:
مقصد ما خداست . کیست که با ما سفر کند؟
کیست که رنج و عشق توامان بخواهد ؟
کیست که باور کند دنیا ایستگاهی است تنها برای گذشتن ؟


قرن ها گذشت اما از بیشمار آدمیان جز اندکی بر آن قطار سوار نشدنداز جهان تا خدا هزار ایستگاه بود.

در هر ایستگاه که قطار می ایستاد ، کسی کم می شد قطار می گذشت و سبک می شد ، زیرا سبکی قانون راه خداست .

قطاری که به مقصد خدا می رفت، به ایستگاه بهشت رسید . پیامبر گفت اینجا بهشت است . مسافران بهشتی پیاده شوند،اما اینجا ایستگاه آخر نیست .

مسافرانی که پیاده شدند ، بهشتی شدند .اما اندکی ،باز هم ماندند ،قطار دوباره راه افتاد و بهشت جا ماند.

آنگاه خدا رو به مسافرانش کرد و گفت :
درود بر شما ،راز من همین بود .آن که مرا میخواهد ، در ایستگاه بهشت پیاده نخواهد شد .

تورا گر نکویی رسد از خداست
، اگر بد ببینی ز نفست بخاست

همه مومنان مرد و زن سر به سر // کنون دوست باشند با همدگر

که آگاه باشد خدای جهان ، بر آنچه شماراست در دل نهان