محمد بن العباس: عن الحسین بن أحمد، عن محمد بن عیسى، عن یونس بن یعقوب، عن أبی عبد الله (علیه السلام)، أنه قال: «الشفع هو رسول الله (صلى الله علیه و آله) و علی (علیه السلام)، و الوتر هو الله الواحد القهار عز و جل».

در کتاب خصال از معاویة بن عمار، از امام صادق (ع) روایت آورده که فرمود: اى معاویه به کسى که سه چیز داده شده باشد از سه چیز محروم نمى‏شود:
کسى که توفیق و حال دعایش داده باشند، از اجابت محرومش نمى‏کنند، و کسى که توفیق شکر نعمتش داده باشند، از زیاد کردن نعمتش دریغ نمى‏کنند، و کسى که توکلش داده باشند،
از کفایت امور او مضایقه نمى‏کنند. چون خداى عز و جل در کتاب عزیزش مى‏فرماید:" وَ مَنْ یَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ- کسى که بر خدا توکل کند او کفایت کننده امور وى است"
و نیز مى‏فرماید:" لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ- اگر شکر بگذارید نعمتتان را زیادت کنم"، و نیز فرموده:" ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ- مرا بخوانید تا اجابتتان کنم" «خصال (صدوق)، ص 101، ح 56.».
توضیح : و در کتاب توحید به سندى که به امام موسى بن جعفر (ع) دارد از آن جناب روایت کرده که فرمود: جمعى به امام صادق (ع) گفتند: چرا ما خدا را مى‏خوانیم ولى دعایمان مستجاب نمى‏شود؟
فرمود: براى اینکه کسى را مى‏خوانید که نمى‏شناسیدش « توحید (صدوق)».

این آیه حکایت دعوت حضرت عیسى (ع) است تنها به عبادت خدا و اینکه تنها خداى عز و جل رب او، و رب همگى ایشان است. و با این بیان علیه کسى که قائل به الوهیت آن جناب بود اتمام حجت مى‏کند.