رسیدن اخبار ومفاهیم صدق به افراد،یک نعمت است و تکذیب ان(نپذیرفتن و باورنکردن ان)

کفران وناسپاسی است.وباید مستحق دریافت این نعمت باشد(تصادفی و بدون حکمت نیست).

استفاده از لفظ اذ جاءه به همراه ضمیر ه به معنای به سراغ فرد امدن و رسیدن صدق به فرد،این معنا را تایید میکند

که لزوما خبر صدق به همه افراد جامعه نمیرسد بلکه هرکس بنابر انچه به وی رسیده ،موظف به تصدیق یا تکذیب می باشد.

نظرات متفاوت مفسرین در مورد اذیت کردن خدا(ایه 57)

1-نظر اقای مکارم که درپست بالاتر مشاهده کردید:انجام کاری که حدا را به خشم میاورد و بزرگترین مصداق ان کفر است.

2-نظر علامه طباطیایی در تفسیر المیزان اینگونه است:"خداى تعالى منزه است از اینکه کسى او را بیازارد، و یا هر چیزى که بویى از نقص و

خوارى داشته باشد به ساحت او راه یابد، پس اگر در آیه مورد بحث مى بینیم که خدا را در اذیت شدن با رسولش شریک کرده مى فهمیم

که خواسته است از رسول خود احترام کرده باشد، و نیز اشاره کند به اینکه هر کس قصد سویى نسبت به رسول کند، در حقیقت نسبت به خدا هم کرده،

چون رسول بدان جهت که رسول است، هدفى جز خدا ندارد، پس هر کس او را قصد کند، چه به خیر و چه به سوء، خدا را قصد کرده است."

در خصوص لعنت در دنیا و اخرت هم این نظر را دارند:(لعنت ) به معناى دور کردن از رحمت است، و چون رحمت مخصوص به مؤمنین،

عبارت است از هدایت به سوى عقاید حق، و ایمان حقیقى و بدنبال آن عمل صالح، در نتیجه دورى از رحمت در دنیا، به معناى محرومیت او از این هدایت است،

و این محروم ساختن جنبه کیفر دارد، این معناى لعنت در دنیا، و اما لعنت در آخرت به معناى دور کردن از رحمت قرب است،

3-اقای قرائتی نظر دیگری در تفسیر نور ارایه داده است:آزار خداوند، یعنى انجام کارى بر خلاف خواست و رضاى او که به جاى جلب رحمت الهى،

غضب و لعنت خداوند را به دنبال دارد.شاید مراد از اذیّت خدا، اذیّت بندگان خدا باشد، نظیر قرض دادن به بنده که قرض دادن به خداست