انذار (هشدار و بیم دادن) و تبشیر (بشارت دادن )از مهمترین موضوعاتی است که قران به ان پرداخته است.هدف از فرستادن رسولان الهی همین دو امر است تا جایی که قران می فرماید:(وما ارسلناک الا مبشرا و نذیرا){و ما تو را جز نوید دهنده و بیم دهنده نفرستادیم}
زیرا این دو امر-یعنی ترساندن وبیم دادن و تشویق و ترغیب-از مهمترین عوامل تربیت انسان هستند و کارشناسان تربیت به این دو امر بسیار اهمیت می دهند.
اگر این دو بر بشر کارگر شده و ان را درک نماید,بسیاری از مسایل دنیوی واخروی او حل می شود;بسیاری از جنگها و نزاعها رخت بر می بندد; استفاده از اموال نامشروع مانند ربا,رشوه,دزدی و فسادهای اقتصادی از بین می رود;فسادهای اخلاقی واجتماعی ریشه کن می گردد وبشر به مدینه فاضله و آرمان های خود خواهد رسید.

انسان در اصل خلقت پستی ندارد و سقوط او در طی مراحل زندگی ودر نتیجه عمل او واقع می شود.(خلقنا الانسان فی احسن تقویم ثم رددناه اسفل سافلین)

در نیکی به دیگران(صله انفاق وام ارشاد)نزدیکان انسان مقدمند.