این ایات موید ان است که چگونه بنی اسرائیل پیغمبر خود را اذیت کردند و به اونسبت دادند که : ما را مسخره می کنی؟ و با آن توضیح خواهی های بیجای خود که پرسیدند : گاوی که می گویی چطور گاوی باشد؟ اوامر الهی و بیانات انبیاء را نسبت ابهام دادند . طوری سخن گفتند که از سراپای سخنشان توهین و استخفاف به مقام والای ربوبی استشمام می شد. چند نوبت به موسی گفتند : به پرورزگارت بگوف کانه پروردگار موسی را پروردگار خود نمی دانستند . این بی ادبان حتی یک بار هم نگفتند از پروردگارمان بخواه. و از این گذشته مکررا گفتند: قضیه گاو بر ما مشتبه شده ف و با این بی ادبی خود نسبت گیجی و تشابه به بیان خدا دادند. علاوه بر این بی ادبی ها گفتند : جنس گاو برایمان مشتبه شده، و گفتند : ان گاو مخصوص که باید به وسیله زدن دم آن بر کشته بنی اسرائیل او را زنده کنی برای ما مشتبه شدهف کانه خواسته اند بگویند: همه گاوها که خاصیت زنده کردن مرده ندارندو این خاصیت مال یک گاو مشخص است، و تاثیر را از گاو دانسته اند نه از خدا، با اینکه تاثیر همه از خداست و نه از گاو معین. خدای تعالی هم نفرموده بود گاو معنی بکشید بلکه به طور مطلق فرموده بود یک گاو بکشید.

در این آیه ایمان تکرار شده و منظور از ایمان دوم حقیت ایمان است. این تکرار به ما می فهماند که مراد از الذین آمنوا در ابتدای ایه کسانی هستند که ایمان ظاهری دارند و به این نام و سمت شناخته شده اند ، همانظور که در ایه هم عنوان شده این نامگذاری ها که دارید از قبیل مومنین، یهودیان، مسیحیان، صابئین نزدخدا هیچ ارزشی ندارد و شما را مستحق پاداش نمی کند و از عذاب ایمن نمی سازد، بلکه تنها ملاک کار و سبب احترام و سعادت حقیقت ایمان به خدا و روز جزا و عمل صالح است.

پس از هبوط و استقرار آدم و حوا در زمین و نیز هبوط شیطان و تحکیم عداوت بین او و انسان، ضرورت وحى و دین و نحوه موضع گیرى انسان ها در برابر آن مطرح مى شود. از این رو در دو آیه38 و 39، هم به آغاز شریعت و دین پس از هبوط به زمین، اشاره شده و هم به دوگانگى موضع گیرى انسان ها و در نتیجه هدایت یک گروه و ضلالت گروه دیگر و در نهایت سعادت هدایت یافتگان و شقاوت کافران و تکذیب کنندگان مطرح شده است.

ابلیس و ملائکه هر کدام به نوعى خود را برتر از آدم مى دیدند؛ ابلیس به واسطه ى خلقت؛ "انا خیر منه" و فرشتگان به واسطه ى عبادت؛ "نحن نسبح بحمدک" امّا ابلیس در برابر فرمان سجده خداوند، ایستادگى کرد، ولى فرشتگان چون حقیقت را فهمیدند، پوزش خواستند وبه جهل خود اقرار کردند "سبحانک لا علم لنا".

این آیه موید آن است که آدمی جز آنچه که خودش در این جهان تهیه کرده چیزی ندارد. همانطور که پیامبر هم فرمودند که: همانطور که زندگی می کنید می میرید و همانطور که می میرید مبعوث می شوید. البته باید توجه داشت که به اهل بهشت علاوه بر آنچه خود آنها تهیه کرده اند می دهند چرا که خدا می فرماید : هرچه بخواهند در اختیار دارند و نزد ما بیش از آن است.