این سوره به نام«غاشیه»خوانده شده‌ است و هشتاد و هشتمین سورهء قرآن کریم به‌ شمار می‌رود،دارای 26 آیه می‌باشد و در مکّه بر پیامبر گرامی اسلامی صلّی اللّه علیه و آله‌ فرود آمده است.

جلب توجه آدمی به اهمیت و هولناکی قیامت و رویت اعمال

این سوره درباره ناسپاسی انسان و کفران نعمت‏های پروردگارش و حب شدیدش نسبت به خیر سخن می‏گوید، و نتیجه می‏گیرد با اینکه دوستدار خیر خلق شد، و با اینکه خیر را تشخیص می‏دهد، اگر انجام ندهد حجتی بر خدا ندارد، بلکه خدا بر او حجت دارد، و به زودی به حسابش می‏رساند.

و این سوره به شهادت سوگندهای اولش در مدینه نازل شده، چون یکی از آن سوگندها جمله و العادیات ضبحا ... است، که ظاهرش به بیانی که می‏آید این است که مراد از آن اسبان سربازان و مجاهدین در جنگ است، و همه می‏دانیم که جنگهای اسلامی در مدینه واقع شده، و اصولا مساله جهاد بعد از هجرت تشریع شد، روایاتی هم که از طرق شیعه از ائمه اهل بیت (علیهم‏السلام‏) رسیده مؤید این نظریه است، چون در آن روایات آمده که این سوره در باره علی (علیه‏السلام‏) نازل شده، آن زمانی که به غزوه ذات السلاسل رفته بود.و نیز بعضی از روایات وارده از طرق اهل سنت آن را تایید می‏کند، که ان شاء الله در بحث روایتی آینده به آن روایات اشاره می‏شود.

در این آیه، علّت کفر یهودیان به پیامبر اسلام صلى الله علیه وآله بیان شده است. آنها حسادت مى‏ورزیدند که چرا بر یکى از افراد بنى‏اسرائیل، وحى نازل نشده است. و این حسادت و کفرورزى، بهاى بدى بود که خود را بدان فروختند.

حسد مایه کفر است. بنى‏اسرائیل آرزو داشتند پیامبر موعود از نژاد آنان باشد و چون به آرزوى خود نرسیدند، حسادت ورزیده وکافر شدند. «بغیاً ان ینزّل»

معیار ارزش دین مردم، به انگیزه‏هاى آنان است. «بئسما اشتروا... بغیاً»

شناخت حقّ و علم به آن کافى نیست. چه بسا افرادى که حقّ را فهمیدند، ولى به خاطر لجاجت کافر شدند. «فلمّا جائهم ماعرفوا کفروا»

به هر استقبالى نباید تکیه کرد. با آنکه یهودیان در انتظار پیامبر صلى الله علیه وآله سالیانى در مدینه سکنى گزیدند، ولى در عمل کفر ورزیدند. [1] «کانوامن‏قبل... کفروا به»

1) به عشق و انتظار خود مغرور نباشید. ممکن است در مرحله‏ى عمل، حالات انسان عوض شود. خداى ناکرده امروز دعاى ندبه بخواند، ولى فردا...

ادیان الهى، یکدیگر را تصدیق مى‏کنند، نه آنکه در برابر هم باشند. «مصدّقاً»

( هُوَ )کاشف والهان است

(الله )کاشف موحدان است

(احد )کاشف عارفان است

(صمد )کاشف عالمان

و بقیه سوره کاشف عاقلان است .

ای محمد , والهان را بگو :(هو)ایشان را رمز و اشارت کفایت باشد ,نام و صفات مگوی که ایشان را اصحاب غیرتند و نتوانند دید و شنید که کسی نام و صفت دوست برد ,هر چند همه دل و دیده و زبان ایشان باشد !
این چنان است که گویند :
در عشق تو ام کار بدان جای رسید
کز دیده خود دریغم آید رخ تو !

با عارفان بگوی : (الله )که ایشان قدم بر بساط تفرید دارند و در نام الله چنان مستغرق شده اند که پروای نفی دیگری (لااله)ندارند !

با موحدان بگوی :(احد)که جان ایشان را مدد از نور توحید است !و راحت و روح ایشان به یافت توحید است .

با عالمان بگوی :الله الصمد که ایشان رخت نیاز به درگاه بی نیاز افکنده اند !وبی تحفه ای یاز نگردند .

با عاقلان بگو : لم یلد و لم یولد تا شما که خردمندید در یابید و بدانید که اورا زن و فرزند نیست , خویش و پیوند نیست , مثل و مانند نیست .