آیه: 41-46: اینکه خداوند می فرمایند که: وَ لا تَشْتَرُوا بِآیاتی‏ ثَمَناً قَلیلاً وَ إِیَّایَ فَاتَّقُونِ ؛ همان است که در آیه 16 بیان شد. در مورد اشتروا. و همچنین همان که در آیه 27 مطرح شد در باب خسر.
بدین معنا که اینها(بنی اسراییل) نعماتی را به عنوان سرمایه در اختیار داشته اند تا با آنها تقوا پیشه کرده و بر ایمانشان افزوده شود اما آنها در معاملاتی که انجام می دهند چه معاملات اقتصادی و چه در نیت و ذهن و چه در اعمالی که انجام می دهند حقِّ آن نعمات را به جا نمی اورند و در آیه 42 بیان میدارد که اینها لباس باطل را بر حق می پوشانند همان کاری را که منافقین در آیه 3 انجام میدادند: با ضلالت میخواستند راه هدایت را طی کنند. و اینگونه راه حق را کتمان کنند.
حال با این توصیفات، بنی اسراییل همان منافقینند که شرحشان در آیات قبل بیان شد؟ توضیح : ...

آیه 38: هر کس از هدایت خدا استقبال نماید هیچ خوف و حزنی بر او نیست.
حضرت ادم از هدایت خدا برخوردار است پس او هیچ خوف و اندوهی نداشته اند.
پس حضرت آدم (ع) از هدایت برخوردار بوده و حرف هایی که در موردشان بیان میشود در باب عدم معصومیت و ... حرف هایی بی ارزش هستند

داستان حضرت آدم(ع) : مثل های قرآن از این جهت هم بیان شده اند که انسان حقیقت یک عمل را تا آخر و نتیجه اش در شرایطی که برایش ترسیم شده است ببیند و بداند اگر این کار را کرد چه پیشامدی برایش اتفاق خواهد افتاد

در مورد مثل های قرآن بهتر است بیان شود که:
مثل ها دارای حقیقتی است که با طرح می خواهد بر آنها تاکید نماید. این حقایق دارای زمان و مکان خاصی نبوده و به همین دلیل هر زمان امکان تحققشان وجود دارد.
مثل ها می توانند نمونه هایی باشند برای اینکه انسان خود را هر لحظه در مدار آن قرار دهد.

آیه 27:
به کسی می گویند خاسر، که به زیان در مال و سرمایه دچار شده باشد. یعنی فرد یک سرمایه ای دارد که با آن می تواند نمره 20 بگیرد اما با عدم استفاده یا استفاده نادرست از آن نمره اش می شود 12، این همان خسر است.
در این آیه نیز عهد خدا و اوامر او سرمایه ای بوده برای هدایت و رسیدن به کمال برای انسان. اما با نقض و قطع آن و فساد در زمین از این سرمایه استفاده نکرده و ضرر کردند.

شناخت سرمایه و استفاده درست از آن با استفاده از قدرت تعقل صورت می گیرد
.
هر کس باید از

در مثال زدن های خداوند مهم حقیقتی است که وجود دارد و میخواهد این را به انسان ها بفهماند، دیگر اینکه این مثال از چه باشد بزرگ باشد یا کوچک؛ ارزشمند باشد برای مردم با نه اهمیت ندارد.

مهم این است:
انقدر هدایت مردم برای خدا و رسول مهم است که از هیچ دریغ نمی کنند حتی از پشه!

بر طبق آیه 6 و 7: انسان ها مسئول اعمال خویشند. و هر یک طبق عمل و ایمانی که دارند مشمول قوانین هستی قرار می گیرند. برای نمونه کسانی که کفر می ورزند و برایشان فرق نمی کند انذار و یا عدم انذار رسول، اثر و نتیجه ی این کارشان «ختم قلب، سمع و بصرشان» است. بدین معنا که ایشان و هر که این روش را پیش گیرد مشمول این قانون می شود. و این چیزی جز عدالت خداوند متعال نیست