بسم الله الرحمن الرحیم
گاهى انسان به خاطر تن ندادن به سختى و کار و کوشش به طرف لذت‏هاى بى اهمیت مى‏رود و در هوس‏هاى پست و کم ارزش تا حد افراط غرق مى‏شود. خداوند زندگى و رنج را توأمان آفریده است: «لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِى کَبَدٍ؛ که بیقین انسان را در رنج و مشقت آفریدیم.» و از این سختى در زندگى گریزى نیست، حال اگر کسى به خاطر فرار از کار و تلاش و زحمت خود را به تنبلى و تن پرورى و لذت‏گرایى افراطى عادت دهد، لذتى گذرا به دست مى‏آورد، ولى از لذت‏هاى و الا و برتر چشم پوشى مى‏کند و با این کار خود به یقین مورد مذمت و نکوهش قرار مى‏گیرد.

بسم الله الرحمن الرحیم
1- نعمت کتاب و قانون، به قدرى مهم است که خداوند، خود را به خاطر آن ستوده است. «الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَنْزَلَ» ...
2 - بندگى خدا، زمینه‏ساز دریافت کمالات معنوى است. «أَنْزَلَ عَلى‏ عَبْدِهِ»
3 - نه در کتاب خدا اعوجاج است، نه در رسول او، نه از حقّ به باطل مى‏گراید، نه از مفید به غیر مفید و نه از صحیح به فاسد. «لَمْ یَجْعَلْ لَهُ عِوَجاً»

بسم الله الرحمن الرحیم
1 - موحّد واقعى کسى است که از همه‏ى معبودها، ابَرقدرت‏ها، ایسم‏ها و طاغوت‏ها آزاد باشد.
2 - به آنچه رفتنى است، دل نبندیم و خود را اسیر آنها نسازیم. چنان که حضرت ابراهیم فرمود: «لا أُحِبُّ الْآفِلِینَ»(انعام , 76)
3 حاکمیّت، مخصوص خداوند است.
4 معبود واقعى چند شرط دارد:
الف: فناپذیر نباشد. ب: بر هستى فرمانروا باشد. ج: فرجام همه به دست او باشد.
5 مرگ، نابودى نیست، بازگشت به مبدأ است