للَّهُ وَلِیُّ الَّذینَ آمَنُوا یُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَی النُّورِ وَ الَّذینَ کَفَرُوا أَوْلِیاؤُهُمُ الطَّاغُوتُ یُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ إِلَی الظُّلُماتِ أُولئِکَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فیها خالِدُونَ
قتی جهان را بی شائبه مشاهده کنی دو جریان کلی نور و ظلمت را می بینی یک جریان که از نور به ظلمت می رودو جریان دیگر که از ظلمت به نور رهسپار است آنکه از نور به ظلمت می رود ، حرکتش از بالا به پایین است .مثل افتادن است .رسوب شدن است . بسوی سخت شدن و سنگی شدن و عاقبت به هلاکت تن دادن است . و آنکه از ظلمت به نور می رود ، حرکتش از پایین به بالا ست . مثل پرواز کردن و گذر کردن است لطیف شدن و آزاد گشتن و بسوی مطلق ره سپردن است .تضادی را که در جهان می بینی از تقابل همیشگی این دو جریان است ....هر کدام از این دو جریان ، اصحاب خود ، و نشانه های خود را دارند آنانکه به ظلمت می روند ، بارزترین ویژگی شان ان است که برای دنیا و به چنگ اوردنش له له میزنند .برای رسیدن به خواسته ها و مطامع شان ، مرده و زنده دیگران برایشان یکسان است . زیرا آنچه برای اینان مهم است داشتن و بر خوردار بودن است . اینان هر آن خواستار لجن های بیشتری از مرداب دنیایند . سیری ناپذیرند .حرص و طمع و قدرت طلبی را از تخم چشمهایشان می توان مشاهده کرد مفاهیم حقیقت ، نور ، ایثار ، عشق برایشان معنایی ندارد...و اگر حرفش رابزنند در سر نقشه ای دیگر را دنبال می کنند . این کسان صاحبان روح هایی اند که به زمین امده ، کالبد گرفته و شتابان بسوی ظلمت بیشتر می روند مصداق شان در قران یخرجونهم من النور الی ظلمات است . اینان در پایان هر دوره از حیات ، سنگین تر شده و به مرحله ای سخت ترو ثقیل تری فرو میروند . و اما اصحاب جریانی که به سوی نور رهسپارند نگاهشان همواره رو به بالا و بسوی لطیف تر شدن است ، آنها اهل جمع کردن نیستند ، دور خود را شلوغ نمی کنند ، خود را سنگین نمی سازند و همواره آماده ی سفرند ، در نگاهشان بجای حرص ، لطافت را می بینی ، عشق به کل را .کار می کنند در حالیکه بدنبال تصاحب و تملک نیستند . نگاهشان خالی از خواهش و آرزوست .اهل گذرند و گذر کردن را خوب آموخته و خوب بکار می برند مصداق شان در قرآن یخرجهم من الظلمات الی النور است . گاه است که می بینی هر دو گروه آیه الکرسی را می خوانند اما این کجا و آن کجا . یکی میخواند و دل میدهد برای رهایی ، بیداری ، زنده شدن ، نیل به نور برای باز شدن چشمان به حقیقت و آیکی می خواند به نیت خوردن و چریدن بیشتر ، بدنی سالمتر برای بر خورداری از لذتی فزونتر ، سهمی بشتر ، داشتنی وافر تر جولان دادنی سر کش تر و در نتیجه غرق شدن در ظلمتی عمیق تر

فَلَمَّا فَصَلَ طالُوتُ بِالْجُنُودِ قالَ إِنَّ اللَّهَ مُبْتَلیکُمْ بِنَهَرٍ فَمَنْ شَرِبَ مِنْهُ فَلَیْسَ مِنِّی وَ مَنْ لَمْ یَطْعَمْهُ فَإِنَّهُ مِنِّی إِلاَّ مَنِ اغْتَرَفَ غُرْفَةً بِیَدِهِ فَشَرِبُوا مِنْهُ إِلاَّ قَلیلاً مِنْهُمْ فَلَمَّا جاوَزَهُ هُوَ وَ الَّذینَ آمَنُوا مَعَهُ قالُوا لا طاقَةَ لَنَا الْیَوْمَ بِجالُوتَ وَ جُنُودِهِ قالَ الَّذینَ یَظُنُّونَ أَنَّهُمْ مُلاقُوا اللَّهِ کَمْ مِنْ فِئَةٍ قَلیلَةٍ غَلَبَتْ فِئَةً کَثیرَةً بِإِذْنِ اللَّهِ وَ اللَّهُ مَعَ الصَّابِرینَ249 بقره
استاد الهی قمشه‌ای
پس هنگامی که طالوت لشکر کشید ، سپاه خود را گفت: خدا شما را به نهر آبی آزمایش کند ، هر که از آن بیاشامد از من و هم آیین من نیست ، و هر که هیچ نیاشامد یا کفی بیش برنگیرد از من و هم آیین من خواهد بود. پس همه سپاهش آشامیدند به جز عده قلیلی از آنها. و چون طالوت و سپاه مؤمنش از نهر گذشتند ( و مواجه با دشمن شدند لشکر بیمناک گشته ) گفتند: ما را تاب مقاومت جالوت و سپاه او نخواهد بود. آنان که به لقاء رحمت خدا و ثواب آخرت معتقد بودند ( ثابت قدم مانده ) گفتند: چه بسیار شده که گروهی اندک به یاری خدا بر سپاهی بسیار غالب آمده ، و خدا با صابران است.
قطره عسلی بر زمین افتاد مورچه ی کوچکی آمد واز آن چشید و خواست که برود اما مزه عسل برایش اعجاب انگیز بود ، پس برگشت و جرعه ای دیگر نوشید ...باز عزم رفتن کرد ، اما احساس کرد که خوردن از لبه عسل کفایت نمی کند و مزه واقعی را نمی دهد ، پس بر آن شد تا خود را در عسل بیاندازد تا هرچه بیشتر و بیشتر لذت ببرد ....مورچه در عسل غوطه ور شد و لذت می برد ...اما ( افسوس ) که نتوانست از آن خارج شود ، پاهایش خشک و به عسل چسبیده بود و توانایی حرکت نداشت .....در این حال ماند تا آنکه نهایتا مرد ....بنجامین فرانکلین میگوید : دنیا چیزی نیست جز قطره عسلی بزرگ پس آنکه به نوشیدن مقدار کمی از آن اکتفا کرد نجات می یابد ، و آنکه در شیرینی آن غرق شد هلاک می شود .این هست حکایت دنیا

لِیَجْعَلَ ما یُلْقِی الشَّیْطانُ فِتْنَةً لِلَّذینَ فی‏ قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ وَ الْقاسِیَةِ قُلُوبُهُمْ وَ إِنَّ الظَّالِمینَ لَفی‏ شِقاقٍ بَعیدٍ 53 حج
» استاد الهی قمشه‌ای
تا خدا به آن القائات شیطان کسانی را که دلهایشان مبتلا به مرض ( نفاق و شک یا کفر ) و قساوت است بیازماید ( و باطن آنها را پدیدار سازد ) و همانا ( کافران و ) ستمکاران عالم سخت در ستیزه و دشمنی دور ( از حق ) می باشند.
کلمه شیطان معانی فراوانی میتواند داشته باشد مثلا نادانی و جهل در مقابل تعقل و دانایی ، مصداق این معنا عکس العمل کاملا متفاوت دو گروه غیر معتقد و معتقد به آیات قرآن می باشد ، گروه اول که در آیه 53 سوره حج به آن اشاره شده است در دلشان بیماری نفاق و شک و تردید است در هنگام شنیدن آیات قرآن ، القائات شیطان ( یا همان القائاتی که از جهلشان نشات گرفته ) باعث گمراهیشان می شود ، و گروه دوم که در آیه 54 سوره حج به آن اشاره شده است گروه تعقل کنندگان و دانایان است که می دانند آن نشانه و آیه واقعیت دارد و از سوی پروردگار است ، پس آنرا باور می کنند و خاشعانه تسلیم آن می شوند ،چون خداوند راه نماینده ی باور دارندگان ( یعنی کسانی که تعقل می کنند ) بسوی راه مستقیم است .

و چون گروهی را دیدی که برای خرده گیری و طعن زدن در آیات ما گفتگو می کنند از آنان دوری گزین تا در سخنی دیگر وارد شوند ، و چنانچه شیطان البته فراموشت ساخت بعد از آنکه متذکّر ( کلام خدا ) شدی دیگر با گروه ستمکاران مجالست مکن. [ نظرات / امتیازها ]
وَ إِذا رَأَیْتَ الَّذینَ یَخُوضُونَ فی‏ آیاتِنا فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ حَتَّی یَخُوضُوا فی‏ حَدیثٍ غَیْرِهِ وَ إِمَّا یُنْسِیَنَّکَ الشَّیْطانُ فَلا تَقْعُدْ بَعْدَ الذِّکْری‏ مَعَ الْقَوْمِ الظَّالِمینَ68 آیه 68 سوره انعام
به عنوان پیام این آیه من این متن را انتخاب کردم : صرف انرژی روحی در حال تکلم : انسانها معمولا از لحظه ای که بیدار می شوند تا هنگامی که به خواب میروند در حال ارتباط با دیگران هستند انسان بدون اینکه خودش بداند در هر ارتباطی بخشی از انرژی معنوی و توانمندی های روحی اش را از دست می دهد ، مگر اینکه ارتباط او با انسانی تکامل یافته باشد که استثنائا در این ارتباط نیرو دریافت می کند افت نیروی روحانی در هر ارتباط بستگی به دو عامل دارد : شدت اخذ نیرو در یک طرف و شدت صرف نیرو در طرف دیگر . اگر فردی که با او ارتباط می گیرید خیلی منفی باشد و شما نیز با حرارت زیاد با او ارتباط گیرید و خیلی با وی در آمیزید ، بیشترین افت معنوی برای شما رخ خواهد داد . وقتی انسان در حال تکلم است بشدت توان روحی خود را از دست می دهد و یکی از شدید ترین حالات ، صرف انرژی روحی در حال سخن گفتن است . انسان فکر می کند که حرف زدن هزینه ای ندارد و از کلامش بی حساب هزینه می کند و نمی داند همین کلام ، پر هزینه ترین است .....متن بر گرفته از کتاب یار آشنا سخن آشنا

هماناخدابه شما امر میکند که حق امانت را ادا کنید، امانتداری و مورد اعتماد بودن نقطه ی مقابل دروغ و خیانت است ، حتی یک دروغ کوچک میتواند باعث گمراهی و سر در گمی دیگران شود ، ذات واقعی ایمان راستگویی و امانتداری (مورد اعتماد بودن ) است وهنگامی که قضاوت می کنید عادلانه باشد،رعایت عدالت از ضروریات اخلاقی است که آیه 135 سوره نساء خیلی دقیق آنرا تشریح کرده است :این آیه، آیه شریفه 135 سوره مبارکه نساء است که در آن می فرماید " یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ کُونُواْ قَوَّامِینَ بِالْقِسْطِ شُهَدَاء لِلَّهِ وَلَوْ عَلَى أَنفُسِکُمْ أَوِ الْوَالِدَیْنِ وَالأَقْرَبِینَ إِن یَکُنْ غَنِیًّا أَوْ فَقِیرًا فَاللَّهُ أَوْلَى بِهِمَا فَلاَ تَتَّبِعُواْ الْهَوَى أَن تَعْدِلُواْ وَإِن تَلْوُواْ أَوْ تُعْرِضُواْ فَإِنَّ اللَّهَ کَانَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرًا"
«اى کسانى که ایمان آورده‏اید! کاملًا قیام به عدالت کنید! براى خدا شهادت دهید، اگر چه (این گواهى) به زیان خود شما، یا پدر و مادر و نزدیکان شما بوده باشد! (چرا که) اگر آنها غنىّ یا فقیر باشند، خداوند سزاوارتر است که از آنان حمایت کند» و بهترین مواردی که خدا به شما توصیه می کند این دومورد است و همانا خدا شنوا و بیناست و دروغ ها و خیانت ها را میشنود و قضاوت های ناعادلانه و شهادت های دروغی که باعث ویرانی و ویرانگری میشود را می بیند

به نام پروردگار حکیم ، به نظر من چون قرآن برای راهنمایی ما فرستاده شده است ، ما در زندگی روزمره می توانیم از تک تک آیات حکمت آموز آن استفاده کنیم ، مثلا معنی آیه ی فوق این است که تذکر و پند و اندرزتنها به حال مومنین سودمند است یعنی کسانی که به خدا و پیامبر با تمام وجود اعتماد کرده اند و آنها را باور دارند و در زندگی عادی و روزمره ی ما مفهوم آن این می شود که ما کسی را می توانیم نصیحت کنیم و در مورد کارهای اشتباهش به اوتذکر دهیم که کاملا ما را باور داشته باشد ، مثلا اگر شخص بیگانه ای را ببینیم و در مورد اشتباهش به او تذکر دهیم عناد و لجاج اوبیشتر برانگیخته می شود چون طبق الگوی ذهنی خودش رفتار ( کل حزب با لدیهم فرحون ) می کند و هیچ اعتمادی به غیر ندارد.پس اعتماد و باور شرط اصلی پذیرش سخن از غیر است

به باور پاره ای این مثال را خدا برای انسانهای با ایمان آورده است ، بر این باور مشکوه بمعنی جان انسان توحید گرا و با ایمان ،زجاجه : سینه ی پاک و پاکیزه ی او از آفت شرک و گمراهی و مصباح : به مفهوم ایمان و قر آن در قلب انسان با ایمان است که از درخت پر برکت اخلاص و یکتا پرستی شعله می گیرد، این درخت سر سبز و پرطراوت هماره خرم و زیباست و بسان درختی است که بر دیگر درختان پیچیده و در هر حال از تابش خورشید برکنار است و همان گونه که این درخت هماره سر سبز و بارور و از تابش خورشید به دور است انسان با ایمان نیز از سستی و نگرانی و رنجها بر کنار است ، انسان با ایمان هماره میان این حالات و شرایط چهار گانه است اگر به او نعمت ارزانی گردد سپاس خدای را می گذارد و اگر گرفتایی برایش پیش آید شکیبائی می ورزد اگر به داوری و حکومت برگزیده شد به عدل و داد داوری می کند ، واگرسخنی گفت راست و درست می گوید ، او در میان مردم نمونه زنده ای است که در میان مردگان و گورستانها حرکت می کند ، گفتار و دانش و ورود و خروج او در میان مردم و سر انجام کارش همه و همه روشن و رو شنگر است ، و چون در پرتو نور و روشنایی قرآن و ایمان زندگی میکند گفتار و عملکردش نور است .
4- و باور پاره ای دیگر این مثال درباره ی قرآن شریف در قلب انسان با ایمان است و این واقعیت را بیان می کند که همان گونه که چراغ روشنگر، نور افشانی می کند و با نور افشانی و فروغ بخشی اش از شکوه و عظمت آن کاسته نمی شود ، قرآن نیز هماره به راه راست رهبری می کند و هماره بسوی انجام کارهای شایسته فرا می خواند و شایستگانی که جانشان به فروغ آن روشن است بدان عمل می کنند و هر چه به مقررات آن عمل شود ، فروغ افکنی و روشنگری آن بیشتر می شود با این بیان ، مصباح در آیه شریفه عبارت از قرآن شریف است و زجاجه ، قلب نورانی انسان توحید گرا و با ایمان و مشکوه ، زبان حق گو و دهان پاک او ودرخت مبارک عبارت از وحی الهی است که اگر تلاوت و نفسیر هم نگردد چیزی نمانده است که خود را آشکار سازد چرا که به خودی خود روشن و روشنگر است .
به باور پاره ای منظور این است که نزدیک است آیات و دلیلهای روشن خدا بر کسانی که در آنها بیاندیشند روشنی و صفا بخشد اگرچه چه قرآن هم فرود نیامده باشد آری قران نوری است برنور ،و فروغی است همراه کتابهای دیگر آسمانی و روشنی بخش تر از همه ی آنها که همه ی یکتا پرستان گیتی باید از همه ی این نورها و روشنایی ها بویژّه برترین آنها قرآن شریف بهره برند.
با این بیان جمله نور علی نور در آیه شریفه عبارت از پیاپی قرار گرفتن دلیلها و کتابهای آسمانی و نشانه های قدرت خدادر کتاب آفرینش و کتابهای پیامبران است و این دلیلها و نشانه های یکتایی و بی همتایی و قدرت وصف ناپذیر خدا به گونه ای ترتیب یافته و تنظیم شده است که تا خردمندان و حق جویان دلیلهای پیشین راننگرند و در آنها نیاندیشند دلیلهای پسین را در نمی یابند و نمی آموزند و بدون رعایت ترتیب تمی توانند آنگونه که شایسته و بایسته است بهره ور گردند .
در ادامه آیه شریفه می فرماید :یهدی الله لنوره من یشاء و خدا هر کس را بخواهد به نور خود راه می نماید .
به باور گروهی منظور این است که خدا هر کسی را بخواهد به دین و ایمان راه می نماید اما به باور گروهی دیگر منظور این است که خدا هر کسی را مصلحت بداند و شایسته بنگرد بسوی اسلام راستین راه می نماید
و یضرب الله الامثال للناس و خدا برای نزدیک ساختن فهم ها و آسان ساختن دریافتها برای مردم مثالها میزند
و الله بکل شی علیم و خدا به هر چیزی داناست و هر چیزی را در جای خود قرار میدهد .

کسانی که مال فراوان و فرزندان بسیار به آنها داده شده است ،فکر می کنند خدا تمام خوبیها را به آنها داده است ، نمی دانندکه یسارعون فی الخیرات کسانی هستند که خشوع بر دلشان حاکم است ، آیات پروردگارشان را باور دارند، هرگزکسی را همتای خدا نمی دانند،آنچه ازوظایف بندگی بر عهده شان است را به نحو احسن انجام می دهندو دلشان (بعلت همان خشوع ) ترسان است از روزی که بسوی معبودخویش بر می گردند.

به نظر من امانتی که خدا به آسمانها و زمین و کوهها داد و آنها از نگهداشتن آن اباداشتند وانسان آن را نگه داشت قدرت اراده است ،وچه بسا انسان با داشتن آن ستمکاری و نادانی می کند ،تاخدامنافقان و مشرکان را بواسطه داشتن آن عذاب کند و مومنان را ببخشد و خدا آمرزنده ی مهربان است .

سابقون کسانی هستند که دراثرمراقبه ی شدید چنان برنفس سرکش لگام زده اند که آنرا به اوج کمال رسانیده اند، و یکی از لذتهای روح متعالی مومن همنشینی در جوار همنوعان (هم مسلکان )خویش است که در آنجا لغو نمی گویند ( درمورد همدیگر قضاوت نمی کنند ) ودیگران را مقصر نمیدانند و سرزنش نمی کنند.