در این آیه چهار صفت براى کافران گفته شده است:
1 ـ آنها دین خود را سرگرمى و بازیچه گرفته اند . منظور همان یهود و نصارى هستند که دین خود را جدى نمى گرفتند و دین در دست آنها بازیچه اى براى رسیدن به هدفهاى دنیا بود و این حالت مخصوص بزرگان دینى آنها از احبار و رهبان بود که دین را در جهت رسیدن به مقاصد مادى دستاویز خود کرده بودند و گروهى از ساده لوحان هم بودند که دین براى آنها فقط حالت سرگرمى داشت که با خواندن اوراد و اذکارى وقت خود را پر مى کردند و مفهوم واقعى دین را درنیافته بودند و دین را در زندگى خود وارد نکرده بودند . اینها دین را به عنوان لهو و سرگرمى، احبار و رهبان، دین را به عنوان لعب و بازیچه قرار داده بودند.
2 ـ دنیا آنها را مغرور کرده وفریفته است. توجه بیش از حد به دنیا و لذایذ مادى و شهوتها و خودخواهیها، آنها را آنچنان به خود مشغول کرده که از ارزشهاى معنوى و خدا و دین بریده اند و همه چیز آنها در دنیا و مادیات خلاصه شده است.
3 ـ آنها ملاقات پروردگار را در روز قیامت از یاد برده اند و فراموش کرده اند که روز قیامتى هم وجود دارد و در آن روز انسانها با خداى خود ملاقات خواهند کرد و سزاى عمل خودرا خواهند دید. به همین جهت در قیامت هم خدا آنها را از یاد خواهد برد; یعنى به آنها اعتنا نخواهد کرد. توجه کنیم که فراموش کردن که در اینجا به خدا نسبت داده شد به معناى آن نیست که مثلا خدا از حال آنها غفلت مى کند بلکه منظور این است که خدا با آنها رفتارى چون رفتار فراموش شده گان خواهدکرد; همانگونه که آنها روز قیامت را به دست فراموشى سپرده بودند . فراموش کردن آنها هم از روى غفلت حقیقى نیست بلکه آنها نیز به روز قیامت ایمان داشتند ولى با فنا شدن در دنیا و مادیات آن را از یاد بردند.
4 ـ آنها آیات خدا را انکار کردند. انکار آیات گاهى به این صورت است که به کلى آن را قبول نداشته باشند و گاهى هم به این صورت است که آیات را قبول دارند ولى در عمل به گونه اى رفتار مى کنند که گویا مورد قبول آنها نیست.

به هنگام تصرف دمراعات کردن عدالت در مبادلات و انتخاب سودمندترین روش براى تصرف در اموال یتیمان بیش از توان متعارف واجب نیست.ر اموال یتیمان باید سودمندترین روش به حال آنان انتخاب‏ شود.

1- انسان باید احکام الهی را بیاموزد که منجر به سعادت وی می گردد.

2- انسان نباید در احکام الهی دخل و تصرف نماید و به او دروغ بندد.

3- انسان باید از روی علم سخن بگوید و نظر دهد.

4- انسان باید از روزی های خدا که برای او حلال است استفاده کند.

و به گمان خود گفتند: اینها (که براى بت‏ها قرار داده‏ایم،) دام‏ها و کِشت‏هایى ممنوع است که آنها را جز کسى که ما مى‏خواهیم نباید بخورد؛ و دام‏هایى است که سوار شدن بر آنها حرام شده است. و دام‏هایى است که (هنگام ذبح،) به صرف افترا بر خدا، نام خدا را بر آنها نمى‏برند. به زودى (خدا) آنان را به سبب افترایشان سزا خواهد داد.

* مشرکان عصر جاهلى خوردن از حیوان و یا کشتى که سهم خدا و بتها قرار مى‏دادند را براى هر کس که خود مى‏خواستند مجاز مى‏شمردند.
و قالوا هذه أنعم و حرث حجر لایطعمها إلا من نشاء
* مشرکان عصر جاهلیت، سوار شدن بر برخى از چهارپایان را حرام مى‏دانستند.
و أنعم حرمت ظهورها
* تعمد مشرکان عصر جاهلى به نبردن نام خدا بر بعضى از چهارپایان به هنگام ذبح‏
و أنعم لایذکرون اسم الله علیها
*مشرکان عصر جاهلى قوانین و سنتهاى ساختگى و پندارى خود را به خداوند نسبت مى‏دادند.
و قالوا هذه أنعم ... افتراء علیه‏
*جعل قانون و منتسب کردن آن به خداوند از گناهان بزرگ است.
و قالوا ... سیجزیهم بما کانوا یفترون‏

آیه 102 سوره انعام رابطه خالقیت و مانعیت را بیان میکند این نوع رابطه با واژه های گوناگونی در قرآن مجید آمده است . موجودات عالم با اراده خداوندی به وجود آمده اند و به هیچ وجه پیش از تعلق اراده الهی هستی آنان وجود نداشته است . توضیح : علاوه بر آیه 102 سوره انعام ، آیه 2 سوره عنکبوت ، آیه 88 سوره نمل ، آیه 11 سوره روم ، آیه 117 سوره بقره ، آیه 18 سوره مائده و بالاخره آیه 19 سوره عنکبوت بر رابطه مزبور دلالت دارد .