خداوند در این آیه مى ‏فرماید: «و آن روز عرش پروردگارت را هشت فرشته بر فراز همه آنها حمل مى ‏کنند» (و یحمل عرش ربک فوقهم یومئذ ثمانیة).
منظور از «عرش» مجموعه جهان هستى است که عرش حکومت خداوند است، و به وسیله فرشتگان که مجرى فرمان او هستند تدبیر مى‏شود.
و جالب این که در روایتى آمده است: «حاملان هشتگانه عرش خدا در قیامت چهار نفر از اولین، و چهار نفر از آخرین هستند، اما چهار نفر از اولین نوح و ابراهیم و موسى و عیسى مى‏ باشند، و چهار نفر از آخرین محمّد صلّى اللّه علیه و آله و على و حسن و حسین علیهم السّلام هستند»! این تعبیر ممکن است اشاره به مقام شفاعت آنها براى اولین و آخرین باشد، البته شفاعت در مورد کسانى که لایق شفاعتند، و به هر حال گسترش مفهوم «عرش» را نشان مى ‏دهد.

روزى که آن واقعه بزرگ رخ مى ‏دهد! در ادامه آیات آغاز این سوره که ناظر به مسأله رستاخیز و قیامت بود، در اینجا بحثهائى از حوادث این رستاخیز عظیم را مطرح مى‏ کند، مى‏ فرماید: «به محض این که یکبار در صور دمیده شود ...» (فاذا نفخ فى الصور نفخة واحدة).
از قرآن مجید استفاده مى‏ شود که پایان این جهان و آغاز جهان دیگر، ناگهانى و با صدائى عظیم انجام مى‏ گیرد که از آن تعبیر به «نفخه صور» دمیدن در شیپور) شده است.
نفخه صور دو نفخه است: «نفخه مرگ» و «نفخه حیات مجدد» و آنچه در آیه مورد بحث آمده «نفخه اول» یعنى، نفخه پایان دنیاست.

در این آیه خداوند به توصیف دیگرى از این تندباد کوبنده پرداخته، مى‏ افزاید: « (خداوند) این تندباد بنیان کن را هفت شب و هشت روز پى در پى بر آنها مسلّط ساخت» (سخرها علیهم سبع لیال و ثمانیة ایام حسوما).
نتیجه آن شد که قرآن مى‏ گو ید: «و (اگر آنجا بودى) مى‏ دیدى که آن قوم همچون تنه‏ هاى پوسیده و تو خالى درختان نخل در میان این تند باد روى زمین افتاده و هلاک شده ‏اند»! (فترى القوم فیها صرعى کانهم اعجاز نخل خاویة).
چه تشبیه جالبى که هم بزرگى قامت آنها را مشخص مى‏ کند، و هم ر یشه کن شدن آنها را، و هم تو خالى بودن در برابر عذابهاى الهى به گونه ‏اى که تندباد آنها را به آسانى جا به جا مى‏ کرد.

‏« ثَمُودُ » : قوم پیغمبری به نام صالح بودند . « الطَّاغِیَة » : حادثه و بلائی که شدّت آن از حدّ در گذرد . مراد صاعقه مذکور در ( فصّلت‌ / 13 ) است . صاعقه هم همیشه با لرزش و صدای مهیب همراه است ، لذا در ( اعراف‌ / 78 ) رَجْفه ، و در ( هود / 67 ) صَیْحَه ذکر شده است .‏

در آیه 6 این سوره خداوند به سراغ سرنوشت «قوم عاد» میرود، قومى که در سرزمین «احقاف» در شبه جزیره عرب یا یمن زندگى مى‏ کردند قامتهائى طویل، اندامى قوى، شهرهائى آباد، زمینهائى خرم و سرسبز، و باغهائى پرطراوت داشتند، پیامبر آنها حضرت «هود» بود، آنها نیز طغیان و سرکشى را به جائى رساندند که خداوند با عذابى دردناک طومار زندگى آنها را در هم پیچید.
نخست مى‏ فرماید: «و اما قوم عاد با تندبادى طغیانگر و پر سر و صدا به هلاکت رسیدند» (و اما عاد فاهلکوا بریح صرصر عاتیة).

«قوم ثمود» در یک منطقه کوهستانى میان حجاز و شام زندگى می‏کردند، حضرت «صالح» به سوى آنها مبعوث شد، ولى آنها هرگز ایمان نیاوردند، حتى از او خواستند که اگر راست می‏گوئى عذابى را که به ما وعده مىیدهى فرود آور! در این هنگام «صاعقه‏اى ویرانگر» بر آنها مسلّط شد، و در چند لحظه همه چیز را در هم کوبید و جسمهاى بیجانشان بر زمین افتاد.

تعبیر به «ما الحاقّة» براى بیان عظمت روز قیامت است.
و تعبیر به «ما ادراک ما الحاقة» باز هم براى تأکید بیشتر روى عظمت حوادث آن روز عظیم است، تا آنجا که حتى به پیامبر اسلام صلّى اللّه علیه و آله خطاب میشود که تو نمیدانى آن روز چگونه است؟

(آیه 1)- این سوره از مسأله قیامت و آن هم با عنوان تازه‏اى شروع مى‏شود، مى‏فرماید: روز رستاخیز «روزى است که مسلما واقع مى‏شود»! (الحاقة).