در دوآیه بالا درمورد انفاق وانگیزه آن به این مطلب و حقیقت اشاره شده که افراد با ایمان نباید بخاطر ازار و منت نتیجه کار خود را بی اثر کنند. یعنی نباید انفاق و بخششهای خود را بخاطر منت -ازار -ریا و خودنمایی از بین ببرند.
بعد مثال میزند: کار او همچون قطعه سنگ صافی است که لایه نازک غبار خاکی گرفته. بذری روی آن افشانده باشند . بعد باران همه را بشوید و بی نتیجه و بی اثر کند.این تعبیر لطیف و زیبا را اورده تا بگوید همه چیز هست اما در بدلیل درست و منطقی همه چیز از بین میرود

1-این آیه در رد یهود و نصاری است 2-اول آیه که میگوید "نیکوکاری بدان نیست که روی بمشرق و مغرب نمایید" یعنی :به امور عرضی و ظاهر دین مفاخره مکنید که بزرگی و نکوکاری و فخری در آنها نیست-نیکویی و بزرگی اول به ایمان بخدا وروز قیامت است وایمان بعالم غیب و بعد احسان برای رضای خدا بدیگران است

در اینجا خداوند برای آنانکه به نزول آنچه بر رسول اکرم یا بر دیگران و پیامبران قبل از حضرت رسول نازل گشته قبول و باور دارند کلمه «ایمان» را آورده و قبولی و باور روز حساب و آخرت را «یقین»ذکر کرده است که یقین مرحله بالا و والای ایمان است .زیرا یقین است که مارا تقوی و قرب واقعی الهی رهنمون میسازد.