می​فرماید ما از شما میثاق گرفتیم کوه را بر بالای سر شما بلند کردیم از این که در نوع این موارد امر «خذ» را در کنار رفع طور بیان می​کند با و او هم ذکر نمی​کند نشانهٴ آن است که این رفع طور برای آن است که تورات را محکم بگیرند نفرمود: «وإذ أخذنا میثاقکم ورفعنا فوقکم الطّور وقلنا خذوا ما ٰاتیناکم بقوّة» این را دیگر با فعل و با واو عطف و امثال ذلک ذکر نکرد فرمود: *«ورفعنا فوقکم الطّور خذوا ما آتیناکم»* یعنی رفع طور برای این بود که شما محکم بگیرید

پس اینکه فرمود: «وَإِذْ فَرَقْنَا بِکُمُ الْبَحْرَ فَأَنْجَیْنَاکُمْ وَأَغْرَقْنَا آلَ فِرْعَوْنَ» برای بیان یک قصه فخرآمیز نیست. برای بیان آن است که سنّت خدا تغییرناپذیر است. شما هم مانند گذشتگان هستید اگر در برابر حق مقاومت کردید مثل اینها مبتلا خواهید شد. و اگر اطاعت کردید مانند پیروان موسای کلیم از هر نجاتی برخوردار هستید. همهٔ پیروان موسیٰ نجات پیدا کردند چنانکه در آن آیه فرمود ما موسیٰ و همهٔ همراهانش را نجات دادیم و همهٔ پیروان فرعون محکوم شدند چنانکه در آیهٔ دیگر فرمود: فرعون و همهٔ فرعونیان را به هلاکت رساندیم و این اصل کلّی الآن هم هست. و امّا اینکه فرمود: «و أنتم تنظرون» برای آن است که شما این مسأله را با لمس و حس دیده‌اید. بنی‌اسرائیل گرفتار حس بودند. آن تفکّرات عقلی در اینها خیلی کم بود لذا گاهی به موسای کلیم عرض می‌کردند که «لَنْ نُؤْمِنَ لَکَ حَتَّى نَرَى اللّهَ جَهْرَةً» تا ما خدا را روشن و آشکار نبینیم ایمان نمی‌آوریم. یا گفتند به اینکه «أرنا الله جهرةً» خدایی که نادیدنی است ما به او مؤمن نیستیم یا با مشاهده همهٔ این معجزات وقتی از دریا گذشتند و قوم بت‌پرستی را دیدند به موسای کلیم (سلام‌الله‌علیه) عرض کردند «یَامُوسَى اجْعَلْ لَنَا إِلهاً کَمَا لَهُمْ آلِهَةٌ» همان طوری که بت‌پرستان این منطقه یک خدای دیدنی دارند در برابر او خضوع می‌کنند تو هم یک خدای دیدنی برای ما قرار بده که ما او را ببینیم و او را اطاعت کنیم. این گرفتار حس بودن این مسائل را هم به دنبال دارد خدای سبحان می‌فرماید: شما که تا چیزی را نبینید باور نمی‌کنید و این را هم که از نزدیک دیدید. اصرار کردید که نشانه‌های دریا اصلاً در این جاده نباشد ما هم که دستور دادیم همهٔ این نمها فررفتند و این راه خشک شد. «فَاضْرِبْ لَهُمْ طَرِیقاً فِی الْبَحْرِ یَبَساً» این را هم که از نزدیک دیدید با اینکه دیدید چرا انکار می‌کنید؟

از رسول خدا ـ صلّی الله علیه و آله و سلّم ـ نقل شده است که رسول خدا می‌فرماید : «رأیت لیلة أسری بی الی السماء قوماً تقرض شفاههم بمقاریض من نار ثمّ ترمی» در معراج گروهی را دیدم که لب‌های این‌ها با مقراض قیچی می‌شود و قطع می‌شود با مقراضی از آتش و این لب‌ها را به دور می‌اندازند حضرت فرمود: من گفتم که «یا جبرئیل! من هؤلاء؟ فقال خطباء امّتک یأمرون النّاس بالبرّ و ینسون أنفسهم و هم یتلون الکتاب أفلا یعقلون»

چرا خداوند در این آیه نعمت را مفرد آورده است؟ جواب از آیه الله جوادی آملی:
نعمت هم نعمت مخصوصی نیست و هر چه که کمال هستی است نعمت خدای سبحان است لذا جمع نیاورد نفرمود نعماء مرا متذکر باشد این جنس است و هر چه خیر است نعمت است و هر چه نعمت است از خداست چون «وَإِن تَعُدُّوا نِعْمَتَ اللَّهِ لاَ تُحْصُوهَا» مفرد آورد جمع نیاورد چون جنس مراد است و اگر این مفرد بود که مفرد قابل شمارش نیست یکی را که آدم نمی‌شرد یکی یکی است. این که فرمود: «وَإِن تَعُدُّوا نِعْمَتَ اللَّهِ لاَ تُحْصُوهَا» این جنس مراد است مستغرق تمام نعم را غرق می‌کند لذا قابل شمارش نیست وگرنه یک مفرد را که انسان نمی‌شمارد بر فرض هم قابل عد باشد قابل احصاء نیست. این که فرمود: «وَإِن تَعُدُّوا نِعْمَتَ اللَّهِ لاَ تُحْصُوهَا» منظور جنس است این نعمت مضاف به الله همهٴ نعم را استیعاب دارد و شامل می‌شود هر چه خیر است نعمت است و هر چه نعمت است و هر چه نعمت است ولی نعمتی جز خدا برای آن نیست لذا فرمود قابل احصاء نیست در اینجا هم که نعمت را به خود اضافه کرد نفرمود نعمای من نظیر همان آیهٴ سورهٴ نمل است. فرمود به یاد هم نعم من باشید اگر انسان به یاد همهٴ نعم خدا بود که هرگز نه خود را صاحب نعمت می‌داند نه برای خود ولی نعمتی غیر از خدا می‌شناسد