حاکمان دنیوى براى کسب و حفظ قدرت خود، مرتکب خلافکارى‏هایى مى‏شوند، ولى خداوند فرمانروایى است که همه هستى او را تقدیس و تنزیه مى‏کنند و هیچ ظلمى از او صادر نمى‏شود.
حمد و ستایش، حقّ کسى است که از عیب و نقص به دور باشد، لذا اوّل تسبیح خداوند مطرح شده است و سپس ستایش او در نماز نیز تسبیح و حمد، در رکوع و سجود در کنار هم آمده است.