بقیه اوصاف مومنین است یکی درباره شب زنده داری است،ومراد از((تتجافی جنوبهم))برخاستن ازرختخواب وخواب است تاازخوف عذاب وطمع رحمت خدای خود را بخوانند،این قسمت ازآیه همان طور که گفته شد بانافله شب تطبیق می شود.
دیگری انفاق درراه خداست است،به نظر می آید:ذکر نافله شب وانفاق،برای اهمیت آن دو است وگرنه آنها اوصاف بسیاری دارند که ذکر نشده است.
ناگفته نماند: «تَتَجافى‏ جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضاجِعِ ...» صحنه بسیار دل‏انگیزى را ترسیم مى‏کند که فقط مردان خدا و شب زنده داران درک مى‏کنند.

این سخن راجع به پاداش شب زنده داران است((من قره اعین))بیان ((ما اخفی)) است یعنی:پاداش آنها خارج از تصور وعلم آنهاست در مقابل آنچه می کنند((نفس))نکره درسیاق نفی افاده عموم می کند؛یعنی هیچ کس ازآنهاپاداش تصوری وعلمی ندارد.
در مجمع البیان فرموده: از امام صادق صلوات اللَّه نقل شده: هیچ کار خوبى نیست مگر آنکه براى آن ثواب معینى در قرآن هست مگر نماز شب که به علّت بزرگى آن، خداوند ثوابش را بیان نفرموده است‏..

(دراآخرین آیه مورد بحث)نخست اشاره به توحیدپروردگار،سپس به بیان مساله ((معاد))اشاره می کند،وبه این ترتیب سه شاخه توحیدکه درآیات گذشته بیان شده(توحید خالقیت وحاکمیت وعبودیت)دراینجاباذکر((توحیدربوبیت))یعنی تدبیر جهان هستس تنها به وسیله خداوند تکمیل می گردد.
می فرماید:((خداونداموراین جهان را از مقام قرب خود به سوی زمین تدبیر می کند))(یدبر الامرمن السماءالی الارض)
وبه تعبیر دیگرخداوند تمام عالم هستی را از آسمان گرفته تازمین ،زیر پوشش تدبیر خود قرارداده است،وجزاومدبری در این جهان وجود ندارد.
سپس می افزاید:((تدبیر امور در روزی که مقدارآن هزار سال از ساهایی که شما می شمارید به سوی او باز می گردد))(ثم یعرج الیه فی یوم کان مقداره الف سنه مما تعدون)
منظئر از یوم(روز)،روز قیامت است.
توضیح اینکه.....

منظور از آیه بیان خضوع وخشوع وتسلیم شدن در برابر خدا است.آمدن ((وجوه))شاید برای آن است که خضوع اول بار در چهره ظاهر می شود،
یا خضوع وجوه نمایانگر تمام وجود است؛
آمدن دو وصف «حى- قیوم» به نظر المیزان براى آنست که مردم مرده بودند و زنده شده‏اند ولى خدا زنده دائمى است و قیّوم‏ اشاره به قیام به همه کارهاى مردم است. لِمَنِ الْمُلْکُ الْیَوْمَ لِلَّهِ الْواحِدِ الْقَهَّارِ مؤمن/ 16.
آن گاه پس از خضوع و تسلیم شدن نوبت رسیدگى به حساب مردم است اول: وَ قَدْ خابَ مَنْ حَمَلَ ظُلْماً از آیه بعدى معلوم مى‏شود مراد از «من حمل» کفار هستند که از رحمت و غفران خدا ناامید خواهند بود.