ابن عبّاس و کلبى گویند، خداوند سبحان قسم یاد کرده بروزگار براى اینکه در آن عبرت و اعتبارست براى صاحبان دیده از جهت گذشت شب و روز بنا بر تقدیر دورها و بگفته حسن و قتاده: آن وقت نزدیک بشام است، پس بنا بر این خداوند سبحان قسم یاد کرده بطرف آخر از روز براى آنچه که در آنست از دلالت بر وحدانیّت و یکتایى خداى تعالى به پشت کردن روز و آوردن شب و رفتن سلطنت خورشید چنانچه قسم یاد کرده بضحى که آن طرف اوّل روز است براى آنچه که در آنست از حدوث پادشاهى آفتاب و روز آوردن روز، و اهل ملّتها این دو وقت را تعظیم نموده و بزرگ میدارند.
مقاتل گوید: خداوند قسم یاد کرده بنماز عصر و آن وسطى و میانه و ابن کیسان گوید: آن شب و روزند و بآنها عصران گفته میشود.

ابن عبّاس و مجاهد و قتاده و ابى صالح گویند یعنى بادها را پى در پى فرستادم مانند دویدن اسب. پس بنا بر این عرفا منصوب است بر حالیت از قول ایشان جاءوا الیه عرفا واحدا یعنى پى در پى.
ابن مسعود و ابى حمزه ثمالى از اصحاب على (ع) از آن حضرت روایت کرده‏اند که آنها فرشتگانند که فرستاده بمعروف از امر و نهى خدایند و بنا بر این مفعول له است و بعضى گفته‏اند: مراد از مرسلات پیامبرانند که بدعوت معروف آمده‏اند و ارسال نقیض امساک است.

این آیه در حقیقت مشتمل بر دو دلیل بر عدم صدور ظلم و ستم از ناحیه خدا است نخست اینکه خدایى که مالک تمام هستى و موجودات این جهان مى‏باشد ظلم و ستم در باره او مفهومى ندارد، کسى تعدى بدیگرى مى‏کند که فاقد چیزى باشد که دیگران دارند.
به علاوه ظلم و ستم در باره کسى مفهوم دارد که ممکن است بدون جلب رضایت او کارى صورت گیرد اما آن کس که تمام امور هستى از آغاز تا پایان به او باز مى‏گردد و هیچکس بدون اذن او نمى‏تواند کارى انجام دهد ظلم و ستم از ناحیه او ممکن نیست.

این آیات گوشه‏اى از زندگى پیامبر الهى، زکریا را در ارتباط با داستان مریم بیان مى‏کند.
سابقا گفتیم، همسر زکریا و مادر مریم خواهر یکدیگر بودند و اتفاقا هر دو در آغاز، نازا و عقیم بودند، هنگامى که مادر مریم از لطف پروردگار، صاحب چنین فرزند شایسته‏اى شد و زکریا اخلاص و سایر ویژگیهاى شگفت‏آور او را دید، آرزو کرد که او هم صاحب فرزندى پاک و با تقوا همچون مریم شود، فرزندى که چهره‏اش آیت و عظمت خداوند گردد، و با اینکه سالیان درازى از عمر او و همسرش گذشته بود، و از نظر معیارهاى طبیعى بسیار بعید به نظر مى‏رسید که صاحب فرزندى شود، ولى ایمان به قدرت پروردگار و مشاهده وجود میوه‏هاى تازه در غیر فصل، در کنار محراب عبادت مریم، قلب او را لبریز از امید ساخت که شاید در فصل پیرى، میوه فرزند بر شاخسار وجودش آشکار شود، به همین دلیل هنگامى که مشغول نیایش بود از خداوند تقاضاى فرزند کرد، و آن گونه که قرآن در نخستین آیه فوق مى‏گوید:" در این هنگام زکریا پروردگار خویش را خواند و گفت: پروردگارا! فرزند پاکیزه‏اى از سوى خودت به من (نیز) عطا فرما که تو دعا را مى‏شنوى" و اجابت مى‏کنى (هُنالِکَ دَعا زَکَرِیَّا رَبَّهُ قالَ رَبِّ هَبْ لِی مِنْ لَدُنْکَ ذُرِّیَّةً طَیِّبَةً إِنَّکَ سَمِیعُ الدُّعاءِ). «1»
" در این موقع فرشتگان به هنگامى که او در محراب ایستاده و مشغول نیایش بود، وى را صدا زدند که خداوند تو را به یحیى بشارت مى‏دهد، در حالى که کلمه خدا (حضرت مسیح) را تصدیق مى‏کند و آقا و رهبر خواهد بود، و از هوى و هوس بر کنار و پیامبرى از صالحان است‏
__________________________________________________
1)" ذریة" چنان که گفتیم در اصل به معنى فرزندان کوچک است، گاه به اولاد بزرگ نیز گفته مى‏شود، این واژه هر چند در اصل معنى جمعى دارد، ولى بر مفرد هم اطلاق مى‏گردد (مفردات راغب) ضمنا" طیبة" به صورت مؤنث آمده با اینکه حضرت زکریا تقاضاى پسر کرده بود، این به خاطر مراعات ظاهر لفظ ذریة است.

1 حال که خداوند از انفاق ما با خبر است، پس بهترین مال را با والاترین اهداف خرج کنیم. «ما أَنْفَقْتُمْ») ( «فَإِنَّ اللَّهَ یَعْلَمُهُ»
2 انفاق، مخصوص ثروتمندان و اموال زیاد نیست، مال کم را نیز انفاق کنید. «مِنْ نَفَقَةٍ» گاهى یک برگ زرد پائیزى، کشتى چندین مورچه در حوض مى‏شود.
3 ایمان به اینکه خداوند مى‏داند، بهترین دلگرمى براى انفاق و عمل به تعهّدات و نذرهاست. «فَإِنَّ اللَّهَ یَعْلَمُهُ» 4 تشویق و هشدار، در کنار هم عامل رشد است. جمله «فَإِنَّ اللَّهَ یَعْلَمُهُ» عامل تشویق، و جمله «ما لِلظَّالِمِینَ مِنْ أَنْصارٍ» هشدار است.
5 وفاى به نذر، واجب و ترک آن ظلم است. «نَذَرْتُمْ») ( «ما لِلظَّالِمِینَ»
6 ظلم به خود، راه توبه و کفّاره دارد، ولى در ظلمى که به محرومان به خاطر ترک انفاق مى‏شود، ظالم هیچ یاورى ندارد. «وَ ما لِلظَّالِمِینَ مِنْ أَنْصارٍ»
7 شفاعت، شامل حال افراد بخیل نمى‏شود. «وَ ما لِلظَّالِمِینَ مِنْ أَنْصارٍ»
8 اگر انگیزه بخل، استمداد و یارى خواستن از مال و مردم باشد، بدانیدهرگاه قهر خداوند بیاید، نه مال و نه مردم کارآیى ندارند. «ما لِلظَّالِمِینَ مِنْ أَنْصارٍ»
9 جرم، با جریمه باید متناسب باشد. کسى که در دنیا با انفاق، یار دیگران نیست، در آخرت هم دیگران یاور او نخواهند بود. «ما لِلظَّالِمِینَ مِنْ أَنْصارٍ»