1) آگاهی : من شنیده بودم که یا علی انت الصراط المستقیم که سندش نهج البلاغه است
2) شریفی : با سلام
با عرض پوزش هر سوالی جوابی دارد این که بگوییم خدا بهتر میداند جواب نیست .اون که بله خدا بهتر میداند همه چیز را ولی در مورد آیات قرآن چیزی نیست که در بنده خدا هم نتواند جواب بدهد انسان با کمی تامل میتواند جواب بدهد . اگر امکانش هست این مطلب را تایید نکنید چون خصصوصی دارم عرض میکنم
من قبلا با نام علی کاکاوند 2 تا سوال مطرح کردم که 2 هفته هست که جوابی نیامده .
این روش جواب سوال نیست که من 2 هفته بایستم که شما یک جوابی به من بدهید خیلی از سایت ها آنلاین جواب میدهند حداقل 2 روز بعد جواب بدهید تا آدم بیشتر مشتاق بشود با ندادن جواب فقط دور میشویم.خواهشا جواب بدهید.
2 تا سوال بود

1) عالمی (داور) : با سلام
قران را گوینده حکیم نازل فرموده پس بهتر را خود بهتر می داند . تمام سعی مفسرین این است که وجه این انتخاب را درک کنند و شاید به دلیل ان دست یابند.
قران چونان باران نازل نمی شود که قبل از نزول پایین نباشد و پس از نزول بالا از وجودش خالی گردد.
نزول قران چون اویختن طناب است که یک سر ان به دست بی دستی خدای متعال و طرف دیگر آن الفاظ عربی مبین در دست ماست.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ‏
حم (1)
وَ الْکِتابِ الْمُبینِ (2)
إِنَّا جَعَلْناهُ قُرْآناً عَرَبِیًّا لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ (3)
وَ إِنَّهُ فی‏ أُمِّ الْکِتابِ لَدَیْنا لَعَلِیٌّ حَکیمٌ (4)
به نام خداوند بخشنده مهربان‏
حم (رسول و جانشینانش بر اسرار این حرف آگاهند. یا اشاره به دو اسم حمید و مجید خداست) (1)
قسم به این کتاب روشن بیان. (2)
که ما آن را قرآنى به لسان فصیح عربى مقرر داشتیم تا مگر شما (بندگان در فهم آن) عقل و فکرت کار بندید. (3)
و همانا این کتاب نزد ما در لوح محفوظ که اصل مخزن کتب آسمانى است بسى بلند پایه و محکم اساس است. (4)
یعنی : الفاظ عربی مبین ان به دست شماست و البته سر دیگر این طناب در نزد ماست .
کلمه فی در آیه چهارم سوره زخرف مد کامل دارد و همین مد طولانی و زیبا حتی در موسیقی آیه به این نکته ناب اشاره می کند .
هذا برای عربی مبین و ذلک اشاره به مراتب نورانی قران دارد .

2) باقرزاده یزدجی : در ادبیات عرب ویا حتی در فارسی اگر بخواهند چیزی را که دارای عظمت و بزرگی است اشاره کنند از اشاره دور استفاده میکنند .
3) بهبهانی : معیار اشاره دور و نزدیک، حال متکلم است، نه مخاطب و مستمع، و در قرآن کریم متکلم، خداوند سبحان است که در همه حال براى خود حاضر است. از این رو تعبیر به اسم اشاره دور (ذلک) براى تعلیم و توجه انسانها به تعظیم مقام شامخ کتاب است وگرنه استعمال اسم اشاره دور نسبت به خداوندى که اشاره مى کند صحیح نخواهد بود. همان گونه که قرآن کریم هنگام اشاره به خداى سبحان، براى تعلیم و توجه بندگان به تعظیم مقام رفیع و منیع ربوبى، تنها با اسم اشاره دور یاد مى کند: (ذلکم الله ربکم له الملک) و هرگز با اسم اشاره نزدیک، مانند هذا یاد نکرده است، با این که خداوند همواره حاضر است و در این باره مى فرماید: (... و ما کنا غائبین).
4) احمدی فقیه : سلام و درود
توضیحی کوتاه برای روشن‌تر شدن مفهوم و ترجمه‌ی کلمه‌ی «ذلک» در ترجمه‌ی آیه‌ی دوم سوره بقره برای تدبّر بیش تر در بطن های قرآن حکیم:
این قرآن عظیم، آن کتابی است که وعده کرده بودیم و خبرش را در تورات و انجیل داده‌ایم و در لوح محفوظ نوشته‌ایم و در وحی و حقّانیّت آن هیچ شکّ و تردیدی نیست، و سراسر آن برای پرهیزکاران مایه‌ی هدایت و راه‌گشا است.