1) نصیری خلیلی : با سلام
باید به شأن نزول و تدریجی بودن نزول قرآن توجه کرد.
مطمئنا، مفاهیم به صورت جزئی نیز در آیات دیگر آورده شده.
یا علی
2) عالمی (داور) : سلام
تفسیر قران به قران و روش تفسیری علامه طباططبایی به ما می آموزد که برای فهمیدن نظر قرآن در یک مساله باید به تمام آیات مذتیط و البته به روایات معصومین مراجعه کرد و در اخر به مراد الهی در آیه رسید
برای تعمق در بحث شفاعت به کلام علامه در ابتدای جلد اول المیزان مراجعه کنید

1) عالمی (داور) : کتاب اعراب القرآن الکریم می نویسد :
«الَّذِینَ» اسم موصول مبنی على الفتح فی محل جر صفة للخاشعین. «یَظُنُّونَ» فعل مضارع و فاعل. و الجملة صلة الموصول. «أَنَّهُمْ» أن و اسمها، و المیم علامة جمع الذکور. «مُلاقُوا» خبرها مرفوع بالواو لأنه جمع مذکر سالم، و حذفت النون للإضافة. «رَبِّهِمْ» مضاف إلیه مجرور. «وَ أَنَّهُمْ» الواو عاطفة، أن حرف مشبه بالفعل و الهاء اسمها. «إِلَیْهِ» متعلقان براجعون «راجِعُونَ» خبر. و جملة أنهم إلیه راجعون معطوفة. و سدت مسد مفعولی یظنون
کتاب اعراب القران و بیانه می نویسد :
(الَّذِینَ) اسم موصول مبنی على الفتح فی محل جر صفة للخاشعین (یَظُنُّونَ) فعل مضارع مرفوع و علامة رفعه ثبوت النون و الواو فاعل و الجملة لا محل لها لأنها صلة الموصول (أَنَّهُمْ) ان و اسمها (مُلاقُوا) خبرها (رَبِّهِمْ) مضاف الیه و إن و ما فی حیزها سدت مفعولی یظنون (وَ أَنَّهُمْ) عطف على انهم (إِلَیْهِ) جار و مجرور متعلقان براجعون (راجِعُونَ) خبر انهم

1) ماجدی (داور) : در کتاب معانى از امام صادق ع روایت کرده که فرمود: خداى عز و جل اسامى حجت‏هاى خود همگى را بادم بیاموخت، آن گاه آنان را که در آن روز ارواحى بودند بر ملائکه عرضه کرد، و بملائکه فرمود: مرا از اسامى این حجت‏ها خبر دهید، اگر راست مى‏گویید، که بخاطر تسبیح و تقدیستان از آدم سزاوارتر بخلافت در زمین هستید، ملائکه گفتند: (سُبْحانَکَ لا عِلْمَ لَنا إِلَّا ما عَلَّمْتَنا إِنَّکَ أَنْتَ الْعَلِیمُ الْحَکِیمُ)، منزهى تو، ما جز آنچه تو بما تعلیم کرده‏اى علمى نداریم، که تنها تویى داناى حکیم)، آن گاه خداى تعالى بادم فرمود: اى آدم (أَنْبِئْهُمْ بِأَسْمائِهِمْ)، تو ملائکه را باسماء آنان خبر ده، (فَلَمَّا أَنْبَأَهُمْ بِأَسْمائِهِمْ) پس همین که آدم ملائکه را از اسماء آنان خبر داد، ملائکه بمنزلت عظیمى که حجت‏هاى خدا نزد خدا دارند پى بردند، و فهمیدند که آنان سزاوارترند بخلافت تا ایشان، و آن حجت‏هایند که میتوانند جانشین خدا در زمین، و حجت‏هاى او بر خلق باشند، آن گاه حجت‏ها را از نظر ملائکه پنهان کرد، و ایشان را وادار کرد که تا با ولایت و محبت آن حجت‏ها وى را عبادت کنند، و بایشان فرمود: (أَ لَمْ أَقُلْ لَکُمْ إِنِّی أَعْلَمُ غَیْبَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ؟ وَ أَعْلَمُ ما تُبْدُونَ وَ ما کُنْتُمْ تَکْتُمُونَ؟
2) احمدی فقیه : بسم الله الرحمن الرحیم
حضرت آدم ابوالبشر، علیه‌السّلام، نور پنج‌تن آل‌عبا، علیهم‌السّلام، را در بهشت مشاهده کرد. در بهشت قصری دید که تختی در آن است و بر آن تخت، نور محبوبه‌ی خدا حضرت فاطمه‌ی زهرا، سلام‌الله علیها، را دید. جمال دل‌ربایش حضرت آدم، علیه‌السّلام، را متوجّه کرد. دید تاجی بر سرش و گردن‌بند بر گردن او و دو گوشواره در گوش‌های او است. اشاره کرد: «این کیست؟». گفتند: «دختر پیغمبر آخرالزّمان، صلّی‌الله علیه و آله و سلّم، است. تاجی که به سر دارد، اشاره به پدرش خاتم‌الانبیا، صلّی‌الله علیه و آله و سلّم، دارد که تاج عزّت او است. گردن‌بند که به گردن دارد، اشاره به شوهرش امیرالمؤمنین علی، علیه‌السّلام، است و دو گوشواره‌ی او، اشاره به فرزندان او امام حسن و امام حسین، علیهماالسّلام، است».
منبع:
تفسیر فرات کوفی، ص 56؛ حقایق و ارسراری از بسم الله الرحمن الرحیم، محمدامین احمدی فقیه.

1) شاه آبادی (داور) : تاب با «علی» به معنای بازگشت خدا به سوی انسان است و با الی به معنای بازگشت انسان به سوی خدا و این در آیات متعدد قرآ» مانند 90 هود، 71 فرقان و ... دیده می‌شود.

1) شاه آبادی (داور) : برخی معتقدند انسان‌هایی قبل از حضرت آدم بوده‌اند و برخی معتقدند فرشتگان از ویژگی‌های جنین موجود خاکی به این خصوصیات در او پی برده بودند.
2) سادات شریفی : حضرت آدم علیه السلام برای هدایت بشر زمان خودش فرستاده شد
اعتقاد این که می گویند قبل از حضرت آدم کسی نبوده این اعتقاد غلطی است .
چون حضرت آدم برای هدایت بشر آمد نه برای اینکه تنها زندگی کند
اگر قرار بود تنها باشد پس لزومی نداشت که پیامبر باشد .
پیامبر یعنی فرستاده خدا برای هدایت بندگان خدا .
و فرشتگان وقتی می گویند که باز خونریزی و فساد می شود یعنی این که انسان هایی بوده اند که فرشتگان ذهنیت دارند که باز فساد می شود .

ابراهیمی (داور) : قبل از حضرت آدم (علیه السلام) انسان هایی در زمین زندگی می کردند اما این مطلب هیچ گونه دلیلی نمی شود در مورد اینکه وقتی ایشان به زمین هبوط کردند انسان های دیگری هم در زمین وجود داشته اند.
درباره این مطلب می توانید به بخش نکات مراجعه کنید. در آنجا علامه طباطبایی با نقل حدیثی مطلب را تبیین می کنند.
3) : افرین

1) شاه آبادی (داور) : سجده برای خداست و جهت آن آدم بوده است.
2) جمالی : منظور خدا سجده بر آدم نبود بلکه منظور سجده بر مقام آدم یعنی خلیفه الله در زمین بوده و طبق فرموده ی آقای شاه آبادی سجده به دستور خداست و بر اوست و تنها جهتش حضرت آدم بود.

1) شاه آبادی (داور) : معمولاً در قرآن کریم چنین تعابیری زمانی که بدون قرینه به کار روند، دلالت بر زنده شدن در قیامت دارند.

1) ماجدی (داور) : شیطان بر هر شخص متمرّد و سرکشى اطلاق میشود، و مراد از شیاطین در این‏ آیه رؤساء و بزرگان کفار و منافقینند که در عقیده و صفات با هم موافق و در خلوت همدم و همراز یکدیگرند و کلمه الى بمعنى مع میباشد یعنى وقتى با رؤساء و بزرگان خود خلوت میکنند و مجتمع میشوند میگویند ما با شما هستیم، و اضافه شیاطین بضمیر جمع که مرجع آن منافقین است کمال دلالت را دارد بر اینکه از یک جنسند و در صفات و ملکات با هم مشترکند و چون داراى صفات شیطانى هستند از اینجهت از آنها بشیاطین تعبیر شده