1) رمضانی (داور) : اینکه مرجع ضمیر «هنّ» چیست، نظرات متعددی بیان شده است:
الف. به «سماء» برمی‌گردد، زیرا سماء اسم جنس است و اسم جنس بر کم و زیاد دلالت می‌کند. (مجمع البیان، ج‏۱، ص۱۷۳؛ الکشاف، ج۱، ص۱۲۳)
ب. سماء، جمع «سماوه» یا «سمائه» است (الکشاف، ج۱، ص۱۲۳) لذا گاه مونث می‌آید و گاه مذکر می‌آید مانند «السَّماءُ مُنْفَطِرٌ بِهِ» همان طور که در جمعی که با واحدش در یک «ه» اختلاف دارد (مانند نخل و نخله، بقر و بقره) چنین است. (مجمع البیان، ج‏۱، ص۱۷۳)
ج. سماوات، سماء روی سماء است، پس در تقدیر واحد است و واحدش جماعت است (مجمع البیان، ج‏۱، ص۱۷۳) یعنی اینکه اول گفت سماء و بعد آن را به صورت سماوات آورد «إِلَى السَّماءِ فَسَوّاهُنَّ سَبْعَ سَماواتٍ») هر دو به یک حقیقت رجوع می‌کند از دو منظر، از جهتی واحد و از جهتی جمع است.
د. ضمیر «هن» مبهم است و «سماوات» تفسیر آن است. (الکشاف، ج۱، ص۱۲۳) یعنی نیاز نیست که حتما مرجع ضمیر قبل از ضمیر بیاید؛ بلکه در زبان عربی گاه یک ضمیری می‌آید که مرجع ندارد و مبهم است [مثلا برای اینکه توجه مخاطب را به خود جلب کند] و سپس کلمه‌ای می‌آید که مقصود از آن ضمیر را معلوم می‌کند.

1) شاه آبادی (داور) : مشرک یعنی کسی که خدا را قبول دارد اما موجود یا موجودات دیگری را نیز در کنار او به خدایی پذیرفته است. کافر معانی گوناگونی دارد. اصل معنای آن به معنای پوشاندن است و به انسان کافر از آن جهت کافر گفته میشود که حق را می پوشاند.
اما مصادیق پوشاندن حق در قرآن متفاوت است. گاه اصل وجود خدا را انکار می کند و گاه توحید را انکار می کند (که در این صورت هم معنای مشرک می شود) گاه پیامبری حضرت رسول اکرم را (مانند اهل کتاب) گاه شکر نعمت ها را به جا نمی آورد.
کافر به معنای انکار کننده وجود خدا و یا توحید خداوند (مشرک) نجس است