1) شاه آبادی (داور) : برخی اوقات دستوراتی که مهم هستند و دستور دهند آنها را چنان قطعی می داند که امکان مخالفت گویی وجود ندارد، جملات مهی را در آن به شکل نفی می آورد و اخباری بیان می کند. مانند اینکه بگوییم در اینجا کسی سیگار نمی کشد.
ز سیاق می توان این را فهمید.

1) ماجدی (داور) : هنگامی که فعل مقدم بر فاعل است مختاری ، فعل را مذکر بیاری یا مونث، و این یک قاعده ادبی است علاوه بر این که به جاى تعبیر به کتاب آسمانى، تعبیر به" بینه" شده است، اشاره به اینکه این کتاب آسمانى از هر نظر روشن و روشنگر و آمیخته با دلائل قاطع است
2) عطار : "جاءَکُمْ بَیِّنَةٌ مِنْ رَبِّکُمْ وَ هُدیً وَ رَحْمَةٌ" مختصر بلاغی صفت قرآن بینه وهدی ورحمه؛ ای جاءَکُمْ(القرآن منه)‌ بَیِّنَةٌ مِنْ رَبِّکُمْ وَ هُدیً وَ رَحْمَةٌ...
قرآن بلاغت واعجاز هست؛ سُخن انسان که نیست.وتکرار توش نیست.
"شَهْرُ رَمَضانَ الَّذی أُنْزِلَ فیهِ الْقُرْآنُ هُدیً لِلنَّاسِ وَ بَیِّناتٍ مِنَ الْهُدی‏ وَ الْفُرْقانِ "
"ذلِکَ الْکِتابُ لا رَیْبَ فیهِ هُدیً لِلْمُتَّقینَ"

1) شاه آبادی (داور) : جمع آوردن ضمیر برای یکی از سه دلیل زیر است:
1. بیان عظمت فاعل
2. بیان عظمت کار
3. بیان نقش دادن واسطه هایی مانند فرشتگان در انجام کار.
داستان سجده تقریبا و یا تحقیقا میان دو جمله : ((انى اعلم ما لا تعلمون )) الخ ، و جمله : ((و اعلم ما تبدون و ما کنتم تکتمون )) الخ واقع شده ، و یا مثل آنست که واقع شده باشد ، در نتیجه آیه : و اذ قال ربک للملائکه اسجدوا لآدم ... نظیر جمله اى میماند که از میان چند جمله استخراج شده باشد تا راهى براى انتقال به داستان بهشت پیدا شود، چون این آیات منظور اصلیش بیان خلافت انسان ، و موقعیت او، و چگونگى نازل شدنش به دنیا و مال کار او از سعادت و شقاوت است ، پس در چنین مقامى اعتناى زیادى به نقل داستان سجده ندارد، مگر باشاره اجمالى آن ، تا باین ترتیب وسیله اى شود براى ذکر داستان بهشت ، و هبوط آدم ، (دقت فرمائید).
پس وجه اعراض از تفصیل باختصار گوئى نیز همین بود، و اى بسا سر التفات از غیبت در ((اذ قال ربک )) الخ ، به تکلم در ((اذ قلنا)) الخ باز همین باشد.

1) شاه آبادی (داور) : ملائکه اختیار دارند اما شهوت ندارند.
نسبت کتمان بهمه ملائکه دادن ، با اینکه تنها یک نفر از آنان بنام ابلیس کفر درونى خود را پنهان کرده بود، از باب رعایت داب کلامى است ، که عمل یکنفر را بجماعتى که با آن یکنفر آمیخته اند، و امتیازى بینشان نیست ، نسبت میدهند.
البته ممکن است وجه دیگرى داشته باشد، و آن این باشد که ملائکه از ظاهر کلام خدا که فرمود: ((انى جاعل فى الارض خلیفه ))، این معنا را فهمیدند و آنرا کتمان کرده اند، که مراد خدا بخلیفه قرار دادن در زمین اطلاق خلافت باشد چون ملائکه احتمال نمیدادند که یک موجود مادى و زمینى بتواند مقام خلافت خدائى را دارا شود، خدا هم که در کلام خود نفرمود: چه کسى را میخواهم در زمین خلیفه کنم ، بلکه بطور مطلق فرمود: میخواهم اینکار را بکنم ، لذا خدایتعالى فرمود: (من میدانم آنچه را که همه شما ملائکه اظهار میدارید، و هم آنچه را پنهان مى کنید)، مؤ ید این وجه این است که بعد از رد کلام ملائکه ، و اثبات لیاقت خلافت براى آدم ، براى بار دوم بملائکه فرمود: که باید بر آدم سجده کنید، چون مى فهماند هنوز حضور قلبى ملائکه و آن پندارشان زایل نشده بود بعضى از روایات نیز بر این وجه دلالت دارد.
2) احمدی فقیه : سلام و درود
نکته ای را که باید فراموش نکرد: شیطان از جنیان بوده و در اثر عبادت و... به مقام ملائکه رسیده است. جنیان از جنس آتش بوده و مانند انسان شهوت دارند!
3) علمدار .ب : اگر ملائکه مختار هستند پس ممکن است مسیر ناصواب وغلط را اختیاز کنند و به خطا روند حال آنکه چنین نیست و آنگاه همگی کاملا تابع حق هستند .پس اختیار به چه معناست؟