1) رمضانی (داور) : اصل الواحد در ماده «رجع»، به معنای برگشت به صورتی است که در گذشته بوده است، به عبارتی بازگشت به مطلق چیزی است که بر آن بوده؛ خواه مکان باشد یا غیر آن.
اصل الواحد در ماده «ردّ»، به معنای مطلق منع به پشت سر است. و منع؛ در مقابل فعل و ایجاد است، یعنی ایجاد چیزی که فاعل را در انجام عمل با دشواری مواجه می‌کند.
2) جعفری : یعنی بازگشت به سوی خدا رو با مسخره کردن بیان کرده که یعنی بر فرض محال هم که برگردم به سوی خدا ؟

1) رمضانی (داور) : ضمیر در" علیها" به" ارض" بر مى‏‌گردد و اگر نفرمود:" على الارض" براى این بوده که کلمه" انسان" بر آن دلالت مى‌‏کرد، و حاجتى به ذکر صریح آن نبوده است.

1) رمضانی (داور) : الف ولام در «الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ» الف ولام تعریف است.
اینکه مرجع «کُلٌّ» چیست، بر طبق نظر علامه طباطبایی؛ ممکن است، بلکه رجحان هم دارد که بگوییم: ضمیرى که حذف شده ضمیر جمع است که به همه آسمانها و شمس و قمر بر مى‏‌گردد، زیرا حکم جریان و سیر، حکمى است عمومى که همه این اجسام محکوم به آن هستند.

1) رمضانی (داور) : خداوند در آیه 32 می‌فرماید: «براى آنان مثالى بزن: آن دو مرد، که براى یکى از آنها دو باغ‏ ...» یعنی یکی از آن دو نفر‌، صاحب دو باغ بوده است.

1) رمضانی (داور) : آیه شریفه از اول ظهر تا نصف شب را شامل مى‏‌شود، و نمازهاى واجب یومیه که در این قسمت از شبانه روز باید خوانده شود چهار نماز است، ظهر و عصر و مغرب و عشاء، و با انضمام نماز صبح که جمله:" و قُرْآنَ الْفَجْرِ" دلالت بر آن دارد نمازهاى پنجگانه یومیه کامل مى‌‏شود.

1) رمضانی (داور) : «خلد» به معنای جاودانگی و زندگی ابدی است و این ویژگی از اختصاصات آخرت و سرای بعد از دنیا است.

1) رمضانی (داور) : این آیه شریفه ادبى از آداب معاشرت را بیان مى‏‌کند و مربوط به ادب حضور در مجلس است.

1) رمضانی (داور) : مرجع ضمیر در عبارت «إِنَّهُ»، «سلیمان» است.
2) عطار : به هر دو بر میگرده. وکلا "أوّاب" صفت "عباد الله الصالحین" میباشد.
این از بلاغت وفصاحت" قرآن بلاغت" میباشد که به حواشی نمی پردازد.

1) رمضانی (داور) : مرجع ضمیر «هی»، «النّار» است.
نار، مونث مجازی است.
خیر

1) رمضانی (داور) : قالب: تفسیری
علامه طباطبایی در تفسیر المیزان در ذیل آیه می‌فرمایند: احتمال قریب به ذهن هست که در این جمله نوعى محاذات با کلام موسى (ع)- آنجا که قبطى را کشت- به کار رفته باشد، چون او هم گفت:" رَبِّ بِما أَنْعَمْتَ عَلَیَّ فَلَنْ أَکُونَ ظَهِیراً لِلْمُجْرِمِینَ- پروردگارا به خاطر این نعمت‏ها که به من ارزانى داشتى هرگز تا زنده‌‏ام کمک‏‌کار مجرمان نمى‏‌شوم"، و بنا بر این در جمله مورد بحث نهى از یارى کردن کفار اشاره است به اینکه القاء کتاب به سوى خاتم الانبیاء (ص) نعمتى است که خدا به وى ارزانى داشته، تا بوسیله آن به سوى حق هدایت کند، و به توحید دعوت نماید، پس بر او لازم است که هیچ کافرى را بر کفرش اعانت نکند، و در برابر جلوگیریهاى آنان از آیات خدا بعد از آنکه به وى نازل شده تسلیم نگردد، هم چنان که موسى (ع) با پروردگارش عهد بست که در برابر نعمتهایى که بر او انعام کرد، یعنى نعمت حکمت و علم، هیچ وقت پشتیبان مجرمین نشود. و دو آیه بعد از این آیه، در مقام شرح است براى جمله" فَلا تَکُونَنَّ ظَهِیراً لِلْکافِرِینَ".