1- یکتایى و یگانگى، اولین و مهم‏ترین اصل در صفات الهى است. «هو اللّه الّذى لا اله الاّ هو»
2- او که همه به دنبال اویند، خداست. «هو اللّه»
3- علم خداوند به غیب و شهود یکسان است. «عالم الغیب و الشّهادة»
4- با اینکه خداوند همه چیز را مى‏داند، «عالم الغیب و الشّهادة» ولى با رحمت با بندگان برخورد مى‏کند. اگر علم او بیم‏آور است، رحمت او امیدبخش است و در تربیت، انسان باید بین بیم و امید باشد. «الرّحمن الرّحیم»
5 - هر موجودى جز خداى یکتا، فاقد علم و رحمت گسترده است. «هو... عالم الغیب... هو الرحمن الرحیم»

آخرین کلام منادی در قیامت مرگ بر ستمکاران است

1- در شناخت افراد و گروهها، به سابقه آنها مراجعه کنید. «کمثل الّذین من قبلهم»
2- رهبر جامعه، باید از تاریخ اقوام و گروهها آگاه باشد. «کمثل الّذین من قبلهم»
3- در تبلیغ و تربیت، از نمونه‏هایى استفاده کنید که آشنایى مردم با آن آسان‏تر باشد. «قریباً»
4- تلخى‏هاى مادى، پرتوى از کیفر کفّار است. «ذاقوا وبال أمرهم»
5 - تاریخ داراى قانون و سنت‏هاى ثابت است. کفّار اگر راهى را رفتند، مزه تلخ آن را چشیدند، شما هم اگر آن را بروید، خواهید چشید. «ذاقوا وبال أمرهم»
6- تلخى‏ها و شیرینى‏ها، نتیجه عملکرد خود ماست. «وبال امرهم»
7- همکارى با منافقان، هم در دنیا عذاب دارد و هم در آخرت. «ذاقوا وبال أمرهم و لهم عذاب الیم»

در روایات، براى تلاوت آیات آخر سوره حشر، سفارش بسیار شده و برکات گوناگونى براى آن بیان گردیده که از جمله آن، بخشیده شدن گناهان و رسیدن به مرز مقام شهید است.
احتمال مى‏رود که انسان در میان اسمایى که در این آیات(22-24) آمده است، به اسم اعظم دست پیدا کند، زیرا در این آیات، حدود پانزده و یا با عنایتى، هجده صفت از صفات الهى آمده است که هر کدام نشانگر کمالات بى انتهاى اوست.
معبود واقعى، وجودى است که علم و رحمت و قداست و عزّت و قدرت و عظمت و احاطه کامل را داشته باشد و چون این صفات مخصوص خداوند است، پس معبودى جز او نیست.
در قرآن هر کجا غیب و شهود کنار هم آمده، ابتدا غیب آمده و سپس شهود و این اشاره است یا به اهمیّت آن یا به کثرت موارد آن.
امام صادق‏علیه السلام فرمود: «الغیب ما لم یکن و الشهادة ما قد کان»(61) غیب آن است که واقع نشده و شهود آن است که وجود یافته است.

مؤمن از یک سوراخ دو بار گزیده نمى‏شود ولى یهودیان بنى‏نضیر، فریب وعده‏هاى منافقان را خوردند و فکر نکردند که این منافقان، چندى قبل همین وعده‏ها را به یهودیان بنى‏قینقاع دادند و وفا نکردند.

«قُرى» جمع «قریة» به محل اجتماع مردم گفته مى‏شود، شهر باشد یا روستا. «محصنة» از «حِصن» به معناى قلعه است. «قرىً محصنة» یعنى مناطقى که از طریق دیوار یا خندق و یا برج حفاظت مى‏شود.
ارزش و نقش و برکات وحدت و اتّحاد، با کمى اندیشه و تعقل بر همه روشن مى‏شود، لذا پایان آیه فرمود: «قوم لایعقلون» ولى پى بردن به اینکه تمام قدرت از آنِ خداست و ما نباید از انسان‏ها بیش از خدا بترسیم، به یک معرفت و توحید ناب و عمیق نیاز دارد و لذا آیه قبل با «قوم لایفقهون» پایان یافت.

توضیح : برگرفته از تفسیر نور

(مَثَل یهود بنى نضیر) مَثَل کسانى است که چندى قبل از آنان بودند (و با وعده‏هاى منافقان اغفال شدند) و تلخى و ناکامى انحراف خود را چشیدند و برایشان عذاب دردناکى است

سیماى سوره زمر
این سوره هفتاد و پنج آیه دارد و در مکّه نازل شده است و همچون دیگر سوره‏هاى مکى، بیشتر مطالب آن در مورد خدا و قیامت است.
«زُمَر» به معناى گروه و جماعت است و نام‏گذارى این سوره بدین کلمه، از آن جهت است که دوزخیان و بهشتیان به صورت گروه گروه وارد دوزخ یا بهشت مى‏شوند، چنانکه در آیات 71 و 73 به این مطلب اشاره شده است.
توحید در خالقیّت، ربوبیّت و عبادت و خصوصاً اخلاص در عبادت و بندگى، بیش از همه در این سوره مورد توجّه و تأکید قرار گرفته است.
حضور مردم در دادگاه قیامت و داورى خداوند بر اساس پرونده اعمال و گواهى شاهدان و سوق دادن گنهکاران به دوزخ و پاکان به بهشت، از مطالبى است که به تفصیل در این سوره آمده است.

وبال : عواقب سوء یک امر
 توضيح : «وبال» به معنى عواقب سوء یک امر است.