105) اى کسانى که ایمان آورده اید، مراقب خویشتن باشید، مبادا پس از آن که راه یافته اید کسانى که گمراه شده اند به شما زیانى برسانند و گمراهتان کنند. بازگشت شما و آنان همگى به سوى خداست، آن گاه شما و آنان را از حقیقت فرجام آنچه مى کردید آگاه خواهد ساخت.

106) اى کسانى که ایمان آورده اید، چون نشانه هاى مرگ یکى از شما فرا رسید، هنگام وصیت باید دو تن از مردان عادل همکیشتان میان شما گواه باشند، و اگر در سفر بودید و مصیبت مرگ به سراغتان آمد و دو شاهد مسلمان نیافتید باید دو تن از غیر همکیشانتان وصیت شما را گواه باشند. پس اگر در صحّت آنچه وصى اظهار مى دارد تردید کردید، گواهان را پس از نماز ]تا برپایى محکمه[ نگاه دارید که به خدا سوگند یاد کنند که ما گواهى خود را به هیچ بهایى نمى فروشیم ( آنچه را شاهد بوده ایم به سود کسى تغییر نمى دهیم ) هر چند خویشاوند باشد، و شهادتى را که خدا برعهده ما نهاده است کتمان نمى کنیم، زیرا در آن صورت از گناهکاران خواهیم بود.

107) پس اگر فاش شد که گواهان با گواهى دروغ خود مرتکب گناه شده اند، دو تن از کسانى که آن دو گواه اصلى بر آنان جفا کردند، به جاى آن دو قرار گیرند و به خدا سوگند یاد کنند که گواهى ما از گواهى آن دو درست تر است و ما با گواهى خود بر ضد آنان، در حقشان تعدى نکرده ایم، چرا که در آن صورت از ستمکاران خواهیم بود.

108) این بهترین روش است که شاهدان شهادت را آن گونه که بایسته است ادا کنند یا بترسند از این که پس از سوگندهایشان که بى اعتبار تلقى شده است سوگندها به دیگران واگذار شود. و از خدا پروا کنید و گوش فرادهید. و خدا مردم فسق پیشه را هدایت نمى کند.